Δεν είμαι άσφαλτος αλλά η άσφαλτος που πάνω της τρέχουν παιδιά

Είμαι εκπαιδευτικός. Πώς έμπλεξα έτσι με αυτή τη δουλειά; Δεν είναι πάντα καλή μαζί μου, το ξέρω, αλλά από την ώρα που τη γνώρισα καμιά άλλη δεν θέλω. Τη μία με πληγώνει την άλλη με λυτρώνει.

Στον μαραθώνιο των παιδιών μερικές φορές νιώθω σαν εκείνο τον τύπο που τους δίνει τα νερά ανά κάποια χιλιόμετρα. Απλά να ξεδιψάσουν, να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν. Άλλες πάλι νιώθω σαν τους γονείς τους που πότε αγωνιούν, πότε καμαρώνουν και πολύ συχνά θέλουν να τρέξουν εκείνοι στη θέση τους. Κάποιες φορές είμαι ο προπονητής τους: «έλα, τρέξε, πιο γρήγορα, βάλε τα δυνατά σου, θυμήσου τι κάναμε στην προπόνηση». Μερικές φορές νιώθω σαν εκείνον τον τύπο που ενώ είναι στην εξέδρα και παρακολουθεί ως απλός θεατής θεωρεί ότι ασχολείται με τον αθλητισμό. Αλλά με διαφορά η χειρότερή μου φορά είναι εκείνη που νιώθω ο διοργανωτής του μαραθωνίου και αυτός που δίνει τα μετάλλια. Τότε πραγματικά δεν μου αρέσω καθόλου. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Τρομοκρατημένο, απαξιωμένο, εξουθενωμένο, υποαμειβόμενο και πάροχο αμάθειας ως μάθηση. Αυτόν τον εκπαιδευτικό θέλουμε;

Σου είπαν να βάλεις πλάτη: σου αυξήσανε το ωράριο, σου ψαλίδισαν το μισθό, τα δώρα , τα επιδόματα, σου αυξήσανε τα καθήκοντα και σου είπαν πως όταν τα πράγματα φτιάξουν θα τα πάρουν πίσω όλα αυτά. Τα πράγματα έχουν φτιάξει εδώ και πολύ καιρό- μόνο τα πράγματα- αλλά εσύ δεν πρέπει να μιλάς αφού κάνεις λειτούργημα. 

Πέρασαν νόμους, πήγανε στα δικαστήρια, φτιάξανε πλατφόρμες, τα πειθαρχικά και οι ΕΔΕ βροχή. Απέκτησες μανία καταδίωξης ότι κάτι θα γίνει και θα βρεις το μπελά σου. Δεν κάνεις πια τη δουλειά σου απρόσκοπτα, απλά καλύπτεις τα νώτα σου γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Εσύ ο υπεύθυνος για τα πάντα και ο παντοτινός φταίχτης για ό,τι συμβεί στο σχολείο. Άκου τώρα και αυτό: Από τώρα και στο εξής πλέον είσαι υπεύθυνος και για ό,τι κάνει ή πάθει ένας μαθητής σου και έξω από το σχολείο όπως ένα βράδυ μίας μέρας των θερινών σου διακοπών. Για αυτό λοιπόν καταγράφεις, παρατηρείς, επεμβαίνεις, προστρέχεις στον εισαγγελέα, στη δίωξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος, στην αστυνομία, παντού. Σου λένε ότι είναι όλη δική σου η ευθύνη, πρέπει να προλάβεις το κακό. Μα υπάρχει όμως μεγαλύτερο κακό από τον τρομοκρατημένο δάσκαλο;    

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Τα «μαγικά» των εκπαιδευτικών τα βαπτίζουμε μάγια για να εξαπολύουμε εναντίον τους κυνήγι μαγισσών

Σε κάθε κυνήγι μαγισσών το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο: Γιατί μας μαθαίνουν να φοβόμαστε τις μάγισσες και όχι εκείνους που τις καίνε ζωντανές;

Το κυνήγι μαγισσών ιστορικά είναι η καταδίωξη και καταδίκη σε θάνατο στην πυρά γυναικών για χρήση μαγείας κατά το Μεσαίωνα. Μεταφορικά είναι η αναζήτηση ενόχων που δεν υπάρχουν, με καθεστώς διώξεων χωρίς ενοχοποιητικά στοιχεία συνήθως για ιδεολογικούς ή πολιτικούς λόγους.

Το τελευταίο διάστημα έχει εξαπολυθεί κυνήγι μαγισσών εναντίον των εκπαιδευτικών. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Να αναφέρουμε μόνο κάποια από αυτά, από τα πιο χαρακτηριστικά: Η κόρη του Τσε Γκεβάρα, Αλέιδα επισκέπτεται σχολείο της Βέροιας. Αμέσως ΕΔΕ. Το μάθημα «Αρχαία ελληνική μάλαξη» σε ΕΠΑΛ του Αλιβερίου όπου παρεμπιπτόντως τηρούνται όλα τα προβλεπόμενα από τα αναλυτικά προγράμματα σπιλώνεται με κιτρινίλα από τα κανάλια. Αμέσως ΕΔΕ. Πάρα πολλοί εκπαιδευτικοί καλούνται σε ΕΔΕ  είτε επειδή συμμετέχουν σε κάποια απεργία- αποχή είτε επειδή διαμαρτύρονται δημόσια για την ολιγωρία της κάλυψης των εκπαιδευτικών κενών είτε επειδή απλά έτυχε να βρεθούν στο λάθος σχολείο τη λάθος στιγμή όπου κάποιος τους κατηγόρησε για κάτι που έκαναν ή συνήθως για κάτι που παρέλειψαν να κάνουν. Βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι οι πλειονότητα των ΕΔΕ δεν επισείει ποινές για τους εκπαιδευτικούς αλλά η όλη διαδικασία τούς προκαλεί τρόμο και στρέφει πάνω τους τα καχύποπτα μάτια της κοινωνίας. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Μάνα, φταίω εγώ που δεν ονειρεύομαι σαν και σένα έναν καλύτερο κόσμο;

ΜΗΤΕΡΑ: Για να σου πω την αλήθεια μού είναι λίγο τρομαχτικό που εσείς οι σημερινοί νέοι δεν θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο. Εμάς στην ηλικία σου ήταν το μεγαλύτερό μας όνειρο.

ΓΙΟΣ: Μου λες να αλλάξω τον κόσμο, όπως προσπαθήσατε να κάνετε και εσείς. Μα εγώ το μόνο που θέλω είναι να γίνω μέρος αυτού του κόσμου. Το μόνο δικό μου όνειρο είναι να μην περισσεύω.

ΜΗΤΕΡΑ: Δεν ξέρω ποια εξήγηση για την στάση σου μπορεί να θεωρηθεί χειρότερη: Δεν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο γιατί θεωρείς ότι ο κόσμος «πάει και τελείωσε» δεν αλλάζει ή γιατί είσαι ευχαριστημένος με τον κόσμο έτσι όπως έχει;

ΓΙΟΣ: Συγνώμη, εσύ εξακολουθείς να πιστεύεις  ότι μπορεί να αλλάξει ακόμα και μετά τη δική σας παταγώδη αποτυχία;

ΜΗΤΕΡΑ: Ποτέ δεν πρόκειται να σταματήσω να το πιστεύω αυτό.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Γνωστός αστρολόγος προβλέπει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι ευνοημένοι του 2025

Στο κείμενο αυτό αναφέρονται οι προβλέψεις, μήνα-μήνα, για τους εκπαιδευτικούς και την Παιδεία για το έτος 2025 από έναν παγκοσμίου φήμης αστρολόγο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Εκπαιδευτικός: Ένας ηθοποιός που τον θέλουν για παλιάτσο

Το τρίτο κουδούνι κτύπησε. Η παράσταση αρχίζει. Βγαίνεις. Το κοινό είναι απαιτητικό. Δεν θέλει να είναι εκεί. Εξάλλου αφού δεν πλήρωσε για να μπει δεν έχει κίνητρο να δώσει προσοχή. Σε είδε και χτες και προχτές, μπορεί να έχει αρχίσει να σε βαριέται. Άσε που με τόσα άλλα θεάματα που παρακολουθεί καθημερινά είναι πολύ δύσκολο να του τραβήξεις το βλέμμα. Εντάξει δεν θα σε γιουχάρει αν δεν τα πας καλά αλλά θα το δεις στα μάτια του και αυτό είναι χειρότερο.

Δεν έχεις λόγια για να μάθεις, συγκεκριμένο χαρακτήρα για να υποδυθείς. Θα πρέπει να παίξεις τον εαυτό σου στην καλύτερή του εκδοχή και αυτό είναι πιο δύσκολο από το να παίξεις κάποιον άλλο. Ό,τι και να παρουσιάσεις στους θεατές αυτό που θα εισπράξουν τελικά είναι εσένα τον ίδιο. Κατά μία έννοια εσύ ο ίδιος πρέπει να γίνεις το θέαμα και το μάθημα. Χειροκρότημα στο τέλος μην περιμένεις, η ροή του χρόνου που πέρασε χωρίς να το καταλάβεις είναι μία ένδειξη ότι τα έδωσες όλα.

Αλλά εδώ υπάρχει μία μεγαλύτερη απαίτηση από ότι για τον ηθοποιό του θεάτρου: στο τέλος της παράστασης οι θεατές πρέπει να είναι ικανοί να ανέβουν στη σκηνή και να παίξουν οι ίδιοι το έργο. Πρέπει να έχουν γίνει καλύτεροι σε σχέση με πριν. Πρέπει να τους έχεις κάνει να πιστεύουν πως μπορούν. Και όλα αυτά με μία παράσταση.

Αλλά μη στέκεσαι ούτε στιγμή, έχεις άλλες 3-4 παραστάσεις για σήμερα στις διπλανές αίθουσες. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ  ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Απωθημένα και φοβίαι γονέων παγιδεύουσι τέκνα

Προκειμένου να μην κινδυνέψουν τους στερήσαμε τη γειτονιά. Αντί για ελεύθερο παιχνίδι τα φουλάραμε με εποικοδομητικές δραστηριότητες. Αντί να τα αφήσουμε να χαρούν τη φυσική παιδική τους αγριότητα τα μαντρώσαμε σε παιδότοπους και σε camps. Τα παιδιά μας.

Αντί να τους δείξουμε τη ζωή τα κρύψαμε από αυτήν λες και μόνο πληγώνει. Προκειμένου να μην πάθουν κανένα κακό τα κάναμε αδίστακτα και σκληρά. Ποτέ δεν τα αφήσαμε να δουν μία αδύναμη στιγμή μας, ότι και εμείς δεν είμαστε άτρωτοι και ότι κάποτε λυγίζουμε. Ναι αλλά οι σούπερ ήρωες δεν έχουν οικογένειες. Με παιδιά.

Συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους περισσότερο αλλά επικοινωνούμε λιγότερο. Και για να τα μεγαλώσει τους πήραμε ψηφιακή παραμάνα (κινητό ή λάπτοπ). Αντί να μοιραστούμε μαζί τους χρόνο και συναισθήματα τούς μοιράσαμε πράγματα. Στα παιδιά μας.

Εκλάβαμε και την παραμικρή παρατήρηση του εκπαιδευτικού προς εκείνα ως προσωπική απόρριψη και αποτυχία και θέλαμε να του φωνάξουμε: «ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τη δουλειά που κάνω με το παιδί μου»; Κατηγορήσαμε τον εκπαιδευτικό τους ενώ εκείνα άκουγαν και μετά αναρωτηθήκαμε γιατί δεν τον σέβονται. Αντί να τα μάθουμε να κάνουν αυτοκριτική τους είπαμε ότι εκείνα έχουν πάντα δίκιο, οπότε τώρα εξεγείρονται με την παραμικρή κριτική που δέχονται. Τα παιδιά μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ