Οι μαθητές δεν είναι ονόματα με βαθμούς, είναι ιστορίες

Είμαστε το τμήμα Γ4. Μας λένε Γιάννη, Μαρία, Γεωργία, Καίτη, Κώστα, Δημήτρη, Ελπίδα, Μάριο, Σπύρο, Φανή, Κωνσταντίνα, Βάσω, Γιώργο, Κλαίρη, Νώντα, Βασίλ. Δεν είμαστε ονόματα με βαθμούς, είμαστε ιστορίες. Ακούστε μας.

Είμαι ο Γιάννης. Με ενοχλεί που οι καθηγητές δεν θυμούνται το όνομά μου. Νιώθω αγωνία κάθε φορά που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και ξεμείνω. Στις εκδρομές όταν όλοι κανονίζουν με ποιόν θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το δωμάτιο εγώ περιμένω να δω που περισσεύουν θέσεις. Για να πω την αλήθεια στο σχολείο υπάρχει ένα αγόρι που θέλει να κάνουμε παρέα αλλά αυτός είναι τόσο ίδιος με μένα που μου θυμίζει τη διαφορά μου από όλους τους άλλους. Οπότε καλύτερα μόνος μου. Δεν σηκώνω ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα με ρωτήσει ο καθηγητής μπλοκάρω και περιμένω με αγωνία πότε θα φύγει από μένα και θα πάει στον επόμενο. Είμαι και θέλω να παραμείνω αόρατος. Υπάρχει όμως και μία καθηγήτρια που με βλέπει. Το πρώτο μπράβο στη ζωή μου το πήρα από εκείνη και ας είπα λάθος απάντηση και δεν μπερδεύει ποτέ το όνομά μου. Τι θέλει και αυτή από μένα; Είναι θέμα χρόνου να καταλάβει ότι δεν αξίζω τίποτα. Με έχει μπερδέψει πάντως, δεν ξέρω αν θέλω να ασχολείται μαζί μου ή να με παρατήσει ήσυχο.  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Πώς να πιστέψω ότι μ' αγαπάτε; Εγώ, η Δημόσια Παιδεία

Αν αγαπάγατε εμένα τη Δημόσια Παιδεία θα αγαπάγατε και τους λειτουργούς μου: Τους νηπιαγωγούς, τους δασκάλους και τους καθηγητές. Θα τους εξασφαλίζατε την οικονομική τους αξιοπρέπεια την οποία έχετε εντελώς ισοπεδώσει. Οι πρόσφατες αυξήσεις στις αμοιβές τους κατά 3% μοιάζουν με κοροϊδία όταν οι αντίστοιχες μειώσεις τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεράσει το 50%. Κατόπιν, θα αναβαθμίζατε τον κοινωνικό τους ρόλο ώστε να σβηστούν οι μουτζούρες που έχετε βάλει πάνω στο όνομά τους.  Έπειτα, θα τους αφήνατε να κάνουν την δουλειά τους, εκτός και αν αυτό είναι που τελικά θέλετε να αποφύγετε. Το λέω αυτό γιατί μοιάζει να μην θεωρείτε την αίθουσα διδασκαλίας ως το χώρο δράσης τους αλλά το γραφείο και το σπίτι τους. Και αυτό το: «λίγο διδακτικό, πολύ εξωδιδακτικό» προς το οποίο τους ωθείτε, τους προκαλεί σύγχυση και εξάντληση. Και αφού τους έχετε αφαιμάξει όλη τους την ενέργεια, αφού τους έχετε προκαλέσει ολέθρια διδακτική ματαίωση και απώλεια κάθε νοήματος, μετά έρχεστε να τους κατηγορήσετε ότι αυτοί φταίνε για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης. Αν τους αγαπάγατε θα λαμβάνατε υπόψη τη γνώμη τους-ειδικά άμα ήταν πολλών- και δεν θα τους πηγαίνατε στα δικαστήρια κάθε φορά που θα είχαν διαφορετική από τη δική σας. Θα τους δείχνατε εμπιστοσύνη, την οποία αμέσως θα σας ανταπέδιδαν. Δεν θα προσπαθούσατε να τους εκφοβίζετε με αξιολογήσεις μέχρι να σταματήσουν να ταυτίζουν το δικό τους καλό με το δικό μου. Και ενώ διατυμπανίζετε παντού για την αξία της παιδαγωγικής ελευθερίας τους, την ίδια στιγμή τους αναγκάζετε να την απεμπολήσουν υπογράφοντας «δήλωση εκπαιδευτικών φρονημάτων» μέσω της συμμετοχής τους στις πολλαπλές αξιολογήσεις τους. Περίεργη ερμηνεία στην έννοια της αγάπης θαρρώ πως δίνετε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ