Σκηνές αξιολόγησης εκπαιδευτικού από τον εαυτό του σε ένα αληθινό μάθημα

Σήμερα δε θα μπει αξιολογητής στο μάθημά μου. Λέω να αξιολογηθώ μόνος μου. Και εγώ είμαι πιο αυστηρός κριτής από τον αξιολογητή μου, να είστε σίγουροι για αυτό. Σας το λέω όμως από τώρα, μην περιμένετε σενάριο, εποπτικά μέσα, φύλλα εργασίας και αξιολόγηση του μαθήματος. Αυτά τα κάνω μία ώρα κάθε τέσσερα χρόνια. Για τα μάτια του αξιολογητή μου.

Σήμερα λοιπόν θα αξιολογήσω μία ώρα μαθήματος σαν και αυτό που κάνω κάθε μέρα. Τα μόνα μου όπλα είναι η αφηγηματική μου δεινότητα (έτσι θέλω να πιστεύω), το χιούμορ μου (έτσι θέλω να πιστεύω), οι θεατρικές μου αρετές ( έτσι θέλω να πιστεύω επίσης) και η επιστημοσύνη μου ( έτσι θέλω να πιστεύει ο αξιολογητής μου). Α και ένα τελευταίο όπλο: το πάθος μου για τη διδασκαλία που είναι το μόνο σίγουρο. Αν αυτό έλειπε για ποιο άλλο λόγο θα έκανα αυτή τη δουλειά; Για τις υψηλές αμοιβές, για τις εξαιρετικές συνθήκες, για την ασφάλεια, για την αξία στην κοινωνία και όλα αυτά που ισχύουν για τους εκπαιδευτικούς σε όλες τις άλλες χώρες εκτός από τη δική μου;

Πολλοί πιστεύουν ότι η διδασκαλία είναι μία απλή αναμετάδοση κεκτημένης γνώσης. Πόσο έξω πέφτουν. Είναι μάχη εναντίον του απρόβλεπτου. Μία παράσταση χωρίς σενάριο, σκηνοθεσία και κείμενα. Ποιοι είναι οι αντίπαλοι εδώ; Το πλήθος και η δυσκολία των αποφάσεων που καλούμαι να λάβω κατά τη διάρκειά της διδασκαλίας, τα αχαρτογράφητα νερά, οι διλημματικές καταστάσεις, οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι αντιφάσεις, τα απρόσμενα, οι ματαιώσεις και το ρολόι. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι θιασώτες της αξιολόγησης είναι πως η ίδια η διδασκαλία είναι μία διαρκής και αγωνιώδης αξιολόγηση του εκπαιδευτικού από τον εαυτό του. Για κάθε φράση που λέει, για κάθε απάντηση που παίρνει και για κάθε τροπή που παίρνει το μάθημα. Φύγαμε λοιπόν!  Ας ξεκινήσει η αξιολόγηση από μένα για μένα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ