Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Ο δικός μου ήρωας είναι γένους θηλυκού

Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή, βγαλμένη μέσα από τις αναμνήσεις μου από κείνη.
Η Αρετούσα γεννήθηκε το 1908 σε ένα χωριό της βόρειας Κέρκυρας , την Περίθεια .Πολύ φτωχή οικογένεια όπως ήταν οι περισσότερες οικογένειες τότε .Σε μικρή ηλικία  αρρώστησε βαριά με πολιομυελίτιδα .Η ζωή της σώθηκε αλλά άλλαξε για πάντα αφού η αρρώστια της άφησε κουσούρι .Παραλυσία στο ένα της πόδι που την άφηνε ανίκανη να περπατήσει χωρίς να υποβαστάζεται από κάποιον .Τα λίγα όνειρα που της επέτρεπε η φτώχεια της να κάνει χάθηκαν και αυτά .Πόνεσε πολύ και  όχι τόσο σωματικά, ειδικά όταν άκουσε το γιατρό να λέει στους γονείς της ότι θα ήταν για πάντα κουτσή .Τότε βλέπετε ακόμα δεν υπήρχαν οι χαρακτηρισμοί ΑμΕΑ ,(άτομα με ειδικές ανάγκες ) ούτε και οι σημερινές ευκολίες που επιτρέπουν την κίνηση των ανθρώπων με τέτοιου είδους θέματα .Η οικογένειά της τη φρόντισε γιατί παιδί τους ήτανε. Η Αρετούσα όμως δεν ήθελε να έχει ειδική μεταχείριση γιατί ήταν περήφανη και αγύριστο κεφάλι . ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ 

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Ένας εκπαιδευτικός στον ψυχαναλυτή

Γιατρέ μου είμαι  ένας εκπαιδευτικός που αγαπάει  πολύ τη δουλειά του αλλά τώρα τελευταία με βασανίζουν σκέψεις πολλές. Αυτό που φοβάμαι κυρίως είναι μη γίνω αυτό που νομίζουν οι άλλοι για μένα.

Ακούω τον περισσότερο κόσμο να ισχυρίζεται ότι η δουλειά μου είναι πολύ σημαντική , να έχει απαιτήσεις από μένα , να λέει ότι είναι μια εργασία τεράστιας ευθύνης , ότι διαμορφώνω τους αυριανούς πολίτες και άλλα τέτοια που με κάνουν να καμαρώνω και ξαφνικά μου το πετάνε το μπουρλότο και όποιον πάρει ο χάρος : «για τη δουλειά που προσφέρεις τα χρήματα που παίρνεις είναι υπεραρκετά ». Πείτε μου γιατρέ μου πως  να εξηγήσω αυτή τους  την αντίφαση  : να θεωρούν τη δουλειά μου τη σημαντικότερη του κόσμου αλλά να μην θεωρούν  ότι θα πρέπει να ανταμείβεται και ανάλογα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή   ΕΔΩ   ή  ΕΔΩ