Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

Θέλουν τον εκπαιδευτικό άνθρωπο-ορχήστρα και ολίγον δάσκαλο

Πιστεύω ότι αυτό που νιώθουν όλοι οι εκπαιδευτικοί αυτήν τη εποχή είναι αυτή η βίαια επιχείρηση αφαίρεσης της επιστημοσύνης τους και η μετατροπή τους σε ένα είδος εργαλείων διεκπεραίωσης αφενός και αφετέρου αλληλέγγυων παρόχων γενικής φροντίδας σε νέους.
Ας θεωρήσουμε ότι ένας εκπαιδευτικός, μιας και έχει σαν βασική αποστολή να δίνει 4-5 παραστάσεις καθημερινά μέσα στην τάξη, ομοιάζει με έναν θεατρικό ηθοποιό. Φανταστείτε τώρα έναν ηθοποιό να πρέπει να κάθεται στην είσοδο για να κόψει τα εισιτήρια, να εκτελεί χρέη ταξιθέτη, να ασχολείται με τη σκηνοθεσία, τα φώτα , τον ήχο, τα κουστούμια και τα σκηνικά, να απαντάει στα τηλέφωνα για πληροφορίες και στο τρίτο κουδούνι με την ψυχή στο στόμα να ανεβαίνει και να τα δίνει όλα στην παράσταση. Προσέξτε τώρα έρχεται και το γκραν φινάλε: στο τέλος της παράστασης οι κριτικοί του θεάτρου να βάζουν χαμηλή βαθμολογία στην παράσταση θεωρώντας ότι αυτό που φταίει κατά την άποψή τους είναι ότι ο ηθοποιός μετά το τέλος της παράστασης δεν κάθεται να σκουπίσει και να σφουγγαρίσει το θέατρο. Κάτι παρόμοιο βιώνουν οι εκπαιδευτικοί σήμερα. Νιώθουν ότι ο διδακτικός τους ρόλος συνεχώς υποτιμάται και ταυτόχρονα ότι «βαραίνουν» διαρκώς τα εξωδιδακτικά τους καθήκοντα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ