Πολλή συζήτηση γίνεται τελευταία για τις αρνητικές συνέπειες των οθονών στην υγιή ανάπτυξη της ψυχοσύνθεσης του παιδιού και του εφήβου. Όταν η πόρτα του δωματίου κλείνει τότε ανοίγει το παράθυρο των οθονών με τον κόσμο. Διάπλατα και τις περισσότερες φορές ανεξέλεγκτα. Η πληροφορία αμφιδρομείται. Οι γονείς βιώνουν ιδιαίτερα διλημματικές καταστάσεις. Από τη μία αγωνιούν για τους κινδύνους που ελλοχεύουν «εκεί έξω» και από την άλλη διστάζουν να βάλουν όρια στη χρήση των οθονών από το παιδί τους με εκλογικεύσεις του τύπου: «αυτή είναι η επικοινωνία σήμερα, πως να το κάνουμε;» φοβούμενοι πως η οριοθέτησή της πιθανόν να αφήσει το παιδί τους «εκτός».
Είναι όμως η χρήση των οθονών αυτή καθαυτή η αιτία για να «μπλέξει» ένα παιδί ή ένας έφηβος; Σαφέστατα όχι. Είναι μεγάλο λάθος να διαμονοποιούμε την τεχνολογία ειδικά σε μία εποχή που αυτή οδηγεί μεγάλο μέρος των εξελίξεων του κόσμου. Αλλού πρέπει να δώσουμε έμφαση αν θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν ισορροπία και ψυχική υγεία. Tο κακό λοιπόν δε μπαίνει στο δωμάτιο των παιδιών και των εφήβων από τις οθόνες, πιθανόν να είναι ήδη. Φυσικά και πρέπει η πολιτεία, οι γονείς και το σχολείο να προφυλάσσουν και να ενημερώνουν τα παιδιά και τους εφήβους για τους υπαρκτούς κινδύνους που εγκυμονούν από την χρήση των οθονών, όμως την κρίσιμη στιγμή αυτό που θα καθορίσει το αν κάποιος θα «μπλέξει» ή όχι δεν είναι οι κίνδυνοι αυτοί καθαυτοί αλλά οι μηχανισμοί άμυνας που έχει αναπτύξει και που προϋπάρχουν των κινδύνων. Με αυτούς τους μηχανισμούς άμυνας ασχολείται το κείμενο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου