Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Καζαμίας για την Παιδεία 2018 (αστρολογικές προβλέψεις)

Στο κείμενο αυτό αναφέρονται οι προβλέψεις για την Παιδεία για το έτος 2018 με βάση τις εξαγγελίες του υπουργείου Παιδείας, έτσι όμως όπως αυτές γίνονται αντιληπτές από έναν παγκοσμίου φήμης αστρολόγο.




ΓΕΝΑΡΗΣ: Καθηγητές άνευ ειδικότητας (ΠΕ0.0)

 Με την περίφημη συνένωση- ενοποίηση ειδικοτήτων και τομέων ο κάθε καθηγητής θα μπορεί να διδάσκει αρκετά αντικείμενα και να μην περιορίζεται μόνο σε αυτά που σπούδασε. Τα γατόνια του υπουργείου έχουν καταλάβει ότι για να διδάξεις ένα αντικείμενο δεν είναι απαραίτητο η γνώση αλλά η μεταγνώση δηλαδή να έχεις μάθει πώς να μαθαίνεις. Και εμείς οι καθηγητές δεν χρειάζεται παρά να θυσιάσουμε το πολύ 5-6  φουρνιές μαθητών μέχρι να μάθουμε τα νέα αντικείμενα. Στο τέλος όμως θα μάθουμε. Θυσίες χρειάζεται η εκπαίδευση όχι επιμορφώσεις και αηδίες.

Τα γατόνια του υπουργείου λένε ότι άμα κάποιος μπορεί να διδάξει τα πάντα δεν θα χρειάζεται να τρέχει σε πολλά σχολεία για να συμπληρώσει το ωράριό του και θα αποκτήσει την αίσθηση  του «συνανήκειν». Μεγάλο πράγμα, δεν λέω, η αίσθηση  του «συνανήκειν» αλλά ακόμα μεγαλύτερο είναι η αίσθηση ότι το πιο χοντρό δούλεμα από όλα  «σου ανήκειν». Εμείς από τη μεριά μας οφείλουμε να ευχαριστήσουμε το υπουργείο για αυτό το upgrade σε «καθηγητές άνευ ειδικότητας» (ΠΕ0.0). 
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ   ή  ΕΔΩ 

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Το αλατοπίπερο της διδασκαλίας: μια δόση ζήλειας των μαθητών για τον έρωτα του εκπαιδευτικού με αυτό που διδάσκει

Μιλούσα τις προάλλες με έναν πρωτοετή φοιτητή του Πανεπιστημίου και μεταξύ των άλλων τον ρώτησα τη γνώμη του για τους καθηγητές που διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο. Μου απάντησε ότι όλοι είναι καλοί αλλά υπάρχει μια καθηγήτρια που τους καθηλώνει κάθε φορά. Στην επόμενη ερώτησή μου για το ποιο θεωρεί ότι είναι το μυστικό της εν λόγω καθηγήτριας μου είπε (αναπαράγω τα ακριβή λόγια του)  : «γιατί είναι πωρωμένη με το μάθημά της και έτσι μας πωρώνει και εμάς που την ακούμε». Το να πω ότι εξεπλάγην από την απάντηση του φοιτητή θα είναι ψέμα. Απλά επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερα: το πάθος του εκπαιδευτικού είναι μεταδοτικό στους μαθητές του.
Τα λόγια του σπουδαίου στοχαστή και φιλοσόφου Κορνήλιου Καστοριάδη κατρακυλούν με κρότο στο μυαλό μου: «Αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση. Εάν κάποιος κάτι μαθαίνει μέσα στο σχολείο είναι διότι, διαδοχικά, έναν καθηγητή σε κάποια τάξη - και στο πανεπιστήμιο ακόμη - τον ερωτεύεται και τον ερωτεύεται διότι βλέπει ότι αυτός ο ίδιος ο καθηγητής είναι ερωτευμένος με αυτό που διδάσκει».

Η σχέση λοιπόν των μαθητών με το μάθημα δεν είναι γραμμικώς άμεση, είναι τριγωνική. Το τελετουργικό της πραγματικής μάθησης λαμβάνει χώρα ως εξής: οι μαθητές παθιάζονται με τον εκπαιδευτικό που είναι παθιασμένος με το μάθημα και έτσι ως συνεπαγωγή οι μαθητές παθιάζονται με το μάθημα. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι κατά την διάρκεια μιας αποτελεσματικής διδασκαλίας οι μαθητές παρακολουθούν ένα ζωντανό love story του εκπαιδευτικού με αυτό που διδάσκει. Και είναι αυτή η ζήλεια να θέλουν να ζήσουν και οι μαθητές κάτι παρόμοιο που τους κάνει να μαθαίνουν. Ο παθιασμένος εκπαιδευτικός προσπαθεί να κάνει τους μαθητές του να τον ζηλέψουν για κάτι που ανήκει μόνο σε αυτόν μέχρι εκείνη την στιγμή, τη γνώση. Οι μαθητές λοιπόν παθιάζονται με τη γνώση όταν ζηλεύουν τη σχέση του εκπαιδευτικού με αυτή, όταν ως δικό τους αντικείμενο του πόθου αισθανθούν εκείνο του εκπαιδευτικού.  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ  ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

Είναι τρομαχτικό που οι σημερινοί νέοι δεν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο

Οι σημερινοί νέοι στην πλειοψηφία τους έχουν αναπτύξει κάποια χαρακτηριστικά που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά: μειωμένη κοινωνική αλληλεπίδραση και επικοινωνία. Μοιάζουν εγκλωβισμένοι στον στενό κύκλο των δικών τους ενδιαφερόντων. Δυσκολεύονται δηλαδή να ενδιαφερθούν για κάποιον ή κάτι αν δεν αφορά τον εαυτό τους. Ο ορίζοντας των γεγονότων τους είναι τα προσωπικά τους ενδιαφέροντα-συμφέροντα.   

Το κείμενο αυτό δεν είναι κριτική για την συμπεριφορά των νέων μας τη σύγχρονη εποχή. Θα μπορούσαμε μάλιστα να ισχυριστούμε ότι είναι ένα είδος αυτοκριτικής ημών των μεγαλυτέρων που είμαστε οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτή την συμπεριφορά. Αν θέλουμε να κατανοήσουμε, να παρέμβουμε και όχι απλά να στιγματίσουμε τους νέους μας οφείλουμε να αντικρύσουμε το πρόβλημα κατάματα και να ψάξουμε τις αιτίες, αλλιώς θα πρόκειται για άλλη μια επανάληψη του απαράδεκτου στερεότυπου ότι «οι παλαιότερες γενιές ήταν καλύτερες από τις νεότερες». Όσο για τους νέους μας ας με συγχωρέσουν για την καταγραφή των αρνητικών στοιχείων που εγώ διακρίνω στη στάση ζωής τους και στη συμπεριφορά τους. Εννοείται ότι υπάρχουν και πολλά θετικά στοιχεία και εννοείται ότι υπάρχουν και πολλές εξαιρέσεις. Απλά θεώρησα ότι μερικές φορές είναι καλύτερα αντί να χαϊδεύουμε αυτιά, να τα τραβάμε. Ειδικά εκεί που υπάρχει ακόμα περιθώριο αλλαγής. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Εκπαιδευτικέ, κάνεις τη σημαντικότερη δουλειά και θες και να αμείβεσαι;

 Η ημέρα του Εκπαιδευτικού έχει καθιερωθεί από την UNESCO να είναι η 5η Οκτώβρη εκάστου έτους. Οι ευχές δίνονται από πολλούς άλλα μοιάζουν τυπικές, ψυχρές και για δώρο ούτε κουβέντα. Από την άλλοι και εμείς οι εκπαιδευτικοί δεν έχουμε καμία διάθεση να γιορτάσουμε. Οι λόγοι είναι πολλοί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ελληνική κοινωνία μπορεί πολύ εύκολα να αποθεώνει το ρόλο των εκπαιδευτικών και ταυτόχρονα να τον υποβαθμίζει τόσο πολύ. Αυτή η παράλογη σχέση της κοινωνίας με τους εκπαιδευτικούς, η τόσο γεμάτη με αντιφάσεις, είναι το αντικείμενο αυτού του κειμένου. Μια σχέση  που είναι ταυτόχρονα σχέση στοργής αλλά και σχέση οργής.
Είναι γνωστό ότι οι αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας είναι, έτσι και αλλιώς, γεμάτη αντιφάσεις. Για τα περισσότερα των θεμάτων, για τα μικρά και τα μεγάλα. Όμως το θέμα που φιγουράρει διαχρονικά στις πρώτες θέσεις ως εκείνο για το οποίο φάσκει και αντιφάσκει πιο πολύ είναι οι απόψεις της για τους εκπαιδευτικούς:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ 

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Ούτε μικρό πανεπιστήμιο, ούτε παιδική χαρά, ούτε επιχείρηση. Ένα σχολείο που είναι μόνο σχολείο

Τα τελευταία χρόνια όσον αφορά τον πολύπαθο χώρο της εκπαίδευσης επικρατεί ένας παροξυσμός μεταρρυθμίσεων, προτάσεων και διαλόγων για την παιδεία. Αν υπάρχει μια κοινή λέξη που τα χαρακτηρίζει όλα αυτά αυτή είναι σίγουρα η ατολμία. Οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου παιδείας, όλες ανεξαιρέτως, επιχειρούν να αλλάξουν το «γράμμα της παιδείας» αλλά καμία δεν τολμά ούτε καν να αμφισβητήσει το «πνεύμα της παιδείας». Αυτός είναι και ο λόγος που διαρκώς διαπιστώνουμε ότι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν».

Αυτές λοιπόν οι προτάσεις για αλλαγές στο χώρο της Παιδείας, όπως η πρόσφατη πρόταση «Γαβρόγλου» για το Νέο Λύκειο καθώς και οι πρόσφατες δηλώσεις στη ΔΕΘ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης κου Κ. Μητσοτάκη σχετικά με το σχολείο-επιχείρηση που ονειρεύεται,  αποδεικνύουν ένα πράγμα: ότι το σχολείο χρησιμοποιείται ως οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που θα έπρεπε εξ ορισμού να είναι. Χρησιμοποιείται είτε ως χώρος πειραμάτων ,με τους μαθητές να παίζουν το ρόλο των πειραματόζωων, είτε ως χώρος που εκτελούνται οικονομικά συμβόλαια. Ένα σχολείο που έχει έναν καθαρά μορφωτικό ρόλο, απαλλαγμένο από όλα αυτά τα ζιζάνια που το πνίγουν, είναι το ζητούμενο. Ένα σχολείο που είναι μόνο σχολείο….
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή  ΕΔΩ ή ΕΔΩ

Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017

Το Λύκειο γίνεται φροντιστήριο λίγα αλλά εξάωρα μαθήματα, πιο πολλές εξετάσεις, μείωση ειδικοτήτων, ελαστικές συνθήκες εργασίας

Πριν από ελάχιστες μέρες έγινε παρουσίαση των τελικών προτάσεων του υπουργείου Παιδείας για το «Νέο Λύκειο». Είναι φανερό ότι το υπουργείο «τσιμπάει» σε μια παράλογη και μακροχρόνια  αντιπαράθεση φροντιστηρίου – σχολείου.

Είναι γνωστό ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κατηγορεί το Λύκειο ότι δεν προετοιμάζει επαρκώς τους μαθητές για τις εισαγωγικές εξετάσεις οπότε και οι οικογένειες είναι αναγκασμένες να προστρέχουν στα φροντιστήρια για να καλύψουν το κενό αυτό. Οι ιθύνοντες του υπουργείου Παιδείας υπέπεσαν στο ολέθριο σφάλμα να θεωρήσουν την παραπαιδεία ως την αιτία της απαξίωσης του Λυκείου ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα από τα συμπτώματα. Τώρα λοιπόν αντί να αντιμετωπίζουν την αιτία προσπαθούν απεγνωσμένα να «νικήσουν» το σύμπτωμα. Και ποια είναι η λύση που προτείνει το υπουργείο ώστε να χαϊδέψει τα ώτα των γονέων που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη; «Θα κάνουμε το σχολείο φροντιστήριο». Πως θα γίνει αυτό; Μα, κοπιάροντας τις πρακτικές των φροντιστηρίων. Αναλυτικά : ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή  ΕΔΩ

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Θα ψαλιδίσουν μαθήματα ορίζοντάς τα ως «επιλογής» (και ακολουθώντας το παράδειγμα της 2ης ξένης γλώσσας)

Το κείμενο αυτό δεν είναι ειδικό, που αφορά δηλαδή κατά κύριο λόγο τους κλάδους των καθηγητών Γαλλικών και Γερμανικών που είναι επιφορτισμένοι  με τη διδασκαλία της 2ης ξένης γλώσσας (ως μάθημα επιλογής) στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αφορά όλους τους κλάδους και χρησιμοποιεί τη 2η ξένη γλώσσα ως παράδειγμα με εμφανή πλέον την πιθανότητα να γενικευθεί και στα άλλα μαθήματα.   
ΘΕΣ ΝΑ ΚΟΨΕΙΣ ΩΡΕΣ ΣΕ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ; ΟΡΙΣΕ ΤΟ ΩΣ «ΕΠΙΛΟΓΗΣ» ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Δεν μου αρέσει να κινδυνολογώ αλλά αν ρίξετε μια ματιά στις προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για το νέο Λύκειο όπου τα  μαθήματα στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου θα είναι πολύ λιγότερα και όπου τα περισσότερα από αυτά θα είναι μαθήματα επιλογής θα καταλάβετε τι εννοώ. Βλέπετε, ένας πολύ πειστικός τρόπος για να εξοικονομείς θέσεις καθηγητών είναι να ορίζεις τα μαθήματα ως επιλεγόμενα και να λες: «λυπάμαι δεν σχηματίστηκε τμήμα» μετατοπίζοντας την ευθύνη στους μαθητές που δεν επέλεξαν το μάθημα και τις συνέπειες στους καθηγητές που απλά στάθηκαν άτυχοι. Ένας τρόπος διαχείρισης του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι να δίνεται στους μαθητές η δυνατότητα επιλογής των μαθημάτων που θέλουν να διδαχθούν ενώ ταυτόχρονα η επιλογή τους αυτή ( βάζοντας ένα σωρό προϋποθέσεις σχηματισμού τμήματος) να μεθοδεύεται, ώστε κάποια τμήματα να παραγεμίζουν και κάποια άλλα να μην πιάνουν το όριο σχηματισμού. Αυτό πρακτικά σημαίνει σχηματισμό πολύ λιγότερων τμημάτων και ψαλίδιση πολλών θέσεων καθηγητών. Πρόκειται για μια ακόμα λογιστικού τύπου τεχνική στα πλαίσια του «εξορθολογισμού». Εξάλλου είναι πλέον κοινό μυστικό ότι στην προσπάθεια εξοικονόμησης πόρων το υπουργείο Παιδείας δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποβαθμίζει την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης.  
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Τρίτη 1 Αυγούστου 2017

Οι Πανελλαδικές αρκεί που είναι αδιάβλητες και ας έχουν έλλειμμα αντικειμενικότητας, αξιοπιστίας, διακριτότητας και εγκυρότητας

Οι υποστηρικτές της άποψης ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις πρέπει να εξακολουθήσουν να είναι το απόλυτο κριτήριο εισαγωγής των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους κυρίως στο ότι είναι αδιάβλητες (υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει περιθώριο παράνομης πράξης όπως διαρροής των θεμάτων, αντιγραφής από μαθητές κατά την εξέταση, εύνοιας κατά την βαθμολόγηση των γραπτών κ.λ.π). Έχουν όμως ποτέ αναρωτηθεί ότι ο υπερτονισμός αυτής της ιδιότητας (αδιάβλητες) είναι έμμεσος υπαινιγμός ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε τόσο διεφθαρμένοι που το μόνο που έχει σημασία όσον αφορά τις εισαγωγικές εξετάσεις είναι η ύπαρξη ενός αδιάβλητου συστήματος, γιατί αλλιώς είναι πολύ πιθανό να λάβουν χώρα παράνομες πράξεις για να ευνοηθούν κάποιοι μαθητές έναντι άλλων; Ακριβώς το ίδιο σκεπτικό εκφράζουν και στην αντίρρηση τους να μετράει και ο βαθμός των καθηγητών του σχολείου στα μόρια εισαγωγής, κάτι που παρεμπιπτόντως εφαρμόζεται στην συντριπτική πλειοψηφία όλων των υπόλοιπων χωρών. «Αν μετράει ο βαθμός των καθηγητών του σχολείου τότε θα αρχίσουν οι πιέσεις και τα λαδώματα» υποστηρίζουν. Αυτό όμως είναι ή δεν είναι κατάφωρη κατηγορία εναντίον του συνόλου των καθηγητών αλλά και των γονέων;

Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν δημιουργείται ένα κλίμα του τύπου «μη τυχόν καταργήσουμε τις Πανελλαδικές εξετάσεις γιατί δεν υπάρχει κανένα άλλο σύστημα τόσο διαφανές». Το σκεπτικό όμως αυτό τελικά παίρνει την μορφή εκβιαστικού διλήμματος που έχει ως αποτέλεσμα να μην τίθεται κανένα θέμα αμφισβήτησης των Πανελλαδικών εξετάσεων ακόμα και αν δεν πληρείται κανένα από τα χαρακτηριστικά που οφείλει να έχει μια καλή αξιολόγηση: η αντικειμενικότητα, η εγκυρότητα, η διακριτότητα και η αξιοπιστία. Στο παρακάτω κείμενο παρουσιάζονται μερικές αληθινές ιστορίες μαθητών-υποψηφίων Πανελλαδικών εξετάσεων οι οποίες ενισχύουν την άποψη ότι οι Πανελλαδικές εξετάσεις δεν ικανοποιούν σχεδόν καμία προϋπόθεση μιας καλής αξιολόγησης. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ 

Τρίτη 4 Ιουλίου 2017

Τα παιδιά βλέπουν survivor γιατί νιώθουν survivors

Προσωπικά με έχει απασχολήσει πάρα πολύ το γεγονός ότι τα παιδιά και οι νέοι στη χώρα μας παρακολουθούν μετά μανίας το τηλεοπτικό παιχνίδι με το όνομα survivor. Μάλιστα αυτός ο προβληματισμός μου περιέχει και μια μεγάλη δόση ενοχών λόγω της ιδιότητάς μου ως εκπαιδευτικού. Με αυτή μου την ιδιότητα λοιπόν έκανα μια άτυπη έρευνα ρωτώντας αρκετούς μαθητές μου τι είναι αυτό που τους τραβάει στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό προϊόν. Οι απαντήσεις τους με άφησαν άναυδο.
Το τελικό συμπέρασμα, μετά την ανάλυση των απαντήσεών τους, είναι ότι τα παιδιά βλέπουν survivor γιατί ταυτίζονται με τους παίκτες που συμμετέχουν, δηλαδή νιώθουν ότι και τα ίδια είναι κατά κάποιο τρόπο survivors της πραγματικής όμως ζωής. Αισθάνονται ότι οι ζωές τους είναι και αυτές μια σειρά από δύσκολες δοκιμασίες. Αυτό όμως που κυριολεκτικά με συγκλόνισε ήταν οι απαντήσεις τους στην ερώτησή μου: «Μα εσείς παιδιά ζείτε τώρα την πιο ανέμελη περίοδο της ζωής σας, γιατί ταυτίζεστε με τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης του survivor;». Τα περισσότερα παιδιά με αρκετά επιθετικό τόνο μου απάντησαν: «Ποια ανεμελιά κύριε, η ζωή μας είναι ένα μόνιμο άγχος και δεν παίρνουμε ανάσα». Γροθιά στο στομάχι τα λόγια τους και με έκαναν να ντραπώ.
  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ 

Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

Σήμερα η εφηβεία αρχίζει στα δεκαοχτώ

Τις προάλλες βρέθηκα τυχαία σε μια μεγάλη παρέα φοιτητών, δηλαδή νέων από 18 ως 23 ετών περίπου. Φυσικά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έπιασα αμέσως δουλειά: έφερα την κουβέντα, χωρίς να με πάρουν χαμπάρι, στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής μας. Βλέπετε ήθελα να πάρω λίγη από την επαναστατική φλόγα της νεολαίας μας, ίσως γιατί τώρα τελευταία νιώθω τη δική μου αρκετά πεσμένη.
Και ενώ πίστευα ότι θα ακούσω οργισμένες κραυγές, ότι θα αντικρίσω επαναστατημένες συνειδήσεις νέων που όλα θέλουν να τα αλλάξουν, ενώ περίμενα ότι θα αναγκαστώ να απολογηθώ για τις δικές μας προηγούμενες γενιές για το λόγο ότι έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση φευ…….. τίποτα από αυτά δεν έγινε.
Οι απόψεις των νέων που εκφράστηκαν με έπιασαν εξ απροόπτου. Ήταν γεμάτες ορθολογισμό και τολμώ να πω συντηρητισμό. Μάλιστα όταν προσπάθησα να τους τσιγκλήσω και να τους μιλήσω για συλλογικές διεκδικήσεις, για κινήματα και άλλα συναφή, ένας από αυτούς πήρε το λόγο και κάπως ειρωνικά μου είπε: «καλά δεν νομίζεις ότι κάποια στιγμή εσείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να μεγαλώσετε λιγάκι; Πρέπει επιτέλους να δείτε την πραγματικότητα. Πότε θα το χωνέψετε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Μας έχετε πρήξει με τις ιδεολογίες σας»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Απίστευτες και όμως αληθινές ιστορίες ενός εκπαιδευτικού

Υποθέτω ότι κατά την διάρκεια της επαγγελματικής πορείας οποιοιδήποτε εκπαιδευτικού συμβαίνουν μεταξύ άλλων και πολλά περίεργα γεγονότα. Ξέρετε, από αυτά που όταν ακούς να περιγράφονται από άλλους δυσκολεύεσαι να τα πιστέψεις. Μιλώντας με συναδέλφους μου διαπίστωσα ότι και εκείνοι έχουν αρκετές παράξενες ιστορίες «στο βιογραφικό τους». Ξέρετε από εκείνες που όταν τις ακούς λες από μέσα σου (ή και από έξω σου): «Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα!!!». Και όμως γίνονται, όταν ως εκπαιδευτικός, ισορροπείς κάπου ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον ονειρικό κόσμο των παιδιών και τον πραγματικό κόσμο των μεγάλων. Σε αυτό το μεταίχμιο όλα είναι πιθανό να συμβούν.
Οι παρακάτω ιστορίες είναι ένα μικρό μόνο μέρος από τις δικές μου παράξενες ιστορίες και έχουν συμβεί κατά την διάρκεια μου μαθήματός μου σε διάφορα τμήματα. Είναι πέρα για πέρα αληθινές. Μόνο τα ονόματα και κάποιες λεπτομέρειες έχουν αλλαχτεί για ευνόητους λόγους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ  ΕΔΩ ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ 

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

Για να κρατήσουμε τα παιδιά μας πρέπει να τα αφήσουμε να φύγουν

Όσο τα παιδιά είναι μικρά είναι εύκολο για τους γονείς να τα μεγαλώνουν ελέγχοντας το περιβάλλον τους, παρέχοντάς τους ασφάλεια και επεμβαίνοντας κάθε φορά που κρίνουν ότι είναι απαραίτητο. Τι γίνεται όμως όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται και θα πρέπει να φύγουν από το σπίτι για διάφορους λόγους όπως για να σπουδάσουν, να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, να πάνε στο στρατό κ.ά ; Αν παρατηρήσουμε την μέση ελληνική οικογένεια θα διαπιστώσουμε μια απίστευτα μεγάλη δυσκολία αυτονόμησης των παιδιών όταν ενηλικιωθούν. Και τη δυσκολία αυτή δεν την νιώθουν μόνο οι γονείς αλλά και τα ίδια τα παιδιά. Είναι πολύ σύνηθες το φαινόμενο των «ενήλικων παιδιών» διαφόρων ηλικιών (20,30,40,50…) που συμβιώνουν με τους γονείς τους. Όσο και αν η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών προσφέρει μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για παράταση επ' αόριστον του αποχωρισμού, στην πραγματικότητα οι λόγοι είναι ψυχολογικοί.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ   ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Το περίσσευμα εκπαίδευσης δημιουργεί έλλειμμα Παιδείας;

Σύμφωνα με διεθνή έρευνα, που έγινε το 2009 για το περιοδικό «Νew Scientist», σχεδόν οι μισοί  Έλληνες αμφισβητούν την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου. Το εντυπωσιακό είναι ότι από όλες τις  χώρες όπου διεξήχθη η έρευνα, η Ελλάδα ξεπερνά σε επίπεδα αποδοχής της εξελικτικής θεωρίας μόνο τις ΗΠΑ. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η επιστημονική κοινότητα έχει αποδεχθεί την ορθότητα της θεωρίας αυτής και ότι η Ορθόδοξη αλλά και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με επίσημες ανακοινώσεις τους τη θεωρούν συμβατή με τη χριστιανική πίστη.
Επίσης ένα πολύ μεγάλο ποσοστό Ελλήνων- ευτυχώς για μας δεν έχει γίνει ακόμα έρευνα- πιστεύει σε παραφυσικά και παρα-επιστημονικά φαινόμενα όπως : στα φαντάσματα, στις θεωρίες συνωμοσίας, στα μάγια, στη γρουσουζιά, την γλωσσοφαγιά και το κακό μάτι, στα σημαδιακά όνειρα,  στην επίδραση των άστρων, στην πρόβλεψη των μελλούμενων(π.χ χαρτομαντεία, καφεμαντεία) και πάρα πολλά άλλα.

Γιατί τα αναφέρω όλα αυτά ; Αναρωτιέμαι πως γίνεται να κυριαρχεί ο ανορθολογισμός σε μια χώρα σαν την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα κατέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά φοίτησης στις υψηλότερες  βαθμίδες  εκπαίδευσης; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ ή  ΕΔΩ

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Με το «όχι σε όλα» δίνουμε την εντύπωση συντηρητικών εκπαιδευτικών

Οι Έλληνες εκπαιδευτικοί χαρακτηρίζονται γενικά από υψηλά στάνταρ επιστημοσύνης, από εργατικότητα, από ήθος. Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που κατά τη γνώμη μου θέλει βελτίωση : η συνειδητοποίηση των κοινωνικού και πολιτικού τους ρόλου. Επί παραδείγματι, ας πάρουμε ένα θέμα που αναδύθηκε κατά την εξαγγελία της περίφημης «θεματικής εβδομάδας» που θα εφαρμοστεί από φέτος στα Γυμνάσια της χώρας (χωρίς να σχολιάζω την ίδια την ουσία της εφαρμογής της θεματικής εβδομάδας αφού ξεφεύγει από τις προθέσεις αυτού του άρθρου). Η «θεματική εβδομάδα» λοιπόν ακούμπησε κάποια δύσκολα κοινωνικά θέματα όπως του Εθισμού-Εξαρτήσεων και Έμφυλων Ταυτοτήτων, ασχέτως αν αυτό έγινε με λανθασμένο τρόπο κατά την γνώμη μου. Διαφωνώ πάρα πολύ με την αντίδραση πολλών συναδέλφων εκπαιδευτικών που δηλώνουν ότι δεν αισθάνονται επαρκείς να ασχοληθούν με τέτοια δύσκολα θέματα. Διαφωνώ που δεν θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να μιλήσει στα παιδιά για κοινωνικά θέματα και που προβάλλουμε πάντα την δικαιολογία ότι είναι θέματα που αφορούν ειδικούς ή ότι πρέπει πρώτα να μας επιμορφώσουν ή ότι μπορεί να προκαλέσουμε κακό με μια κουβέντα που θα πούμε.
Τότε για ποιο λόγο γίναμε εκπαιδευτικοί αν είμαστε τόσο φοβισμένοι, αν δεν μπορούμε να είμαστε κοινωνικοί προβοκάτορες; Ποιος αλήθεια έχει πει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί οι ουδέτεροι τεχνοκράτες που ξέρουν να διδάσκουν μόνο το αντικείμενο τους και που φοβούνται μην επηρεάσουν τους μαθητές; Μα αυτή είναι η αποστολή τους, να επηρεάζουν. Για ποιο λόγο γίναμε εκπαιδευτικοί αν όχι για να πολεμήσουμε τον δογματισμό, τις προκαταλήψεις, τον συντηρητισμό; Η αποστολή μας δεν είναι να υπνωτίζουμε, να κρύβουμε τα προβλήματα και να αναπαράγουμε το κατεστημένο αλλά να αφυπνίζουμε, να σοκάρουμε αν χρειάζεται και να ενεργοποιούμε αλλαγές. Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να εξηγούν την πραγματικότητα στους μαθητές τους, παράλληλα προτείνοντάς τους λύσεις, ρισκάροντας ακόμα και την τυχόν αντίδραση εναντίον τους από το περιβάλλον των μαθητών τους και όχι να ταμπουρώνονται στην ζώνη ασφαλείας του γνωστικού τους αντικειμένου. Στο φινάλε πως μπορεί ένα παιδί να ωριμάσει κοινωνικά αν δεν έρθει σε επαφή με την πραγματικότητα όσο σκληρή και δύσκολη είναι πολλές φορές; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ 

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Η εμμονή με τις «υψηλόβαθμες σχολές» και τα «καλά επαγγέλματα» βλάπτει σοβαρά τα παιδιά και την παιδεία

Πρόσφατα συνάντησα στο δρόμο έναν παλιό μου μαθητή από ένα Λύκειο των βορείων προαστίων. Όταν τον ρώτησα «πως πάει το πανεπιστήμιο» πήρα μια απάντηση που με άφησε εμβρόντητο: «Κύριε το παράτησα. Εγώ πάντα ήθελα να γίνω μάγειρας. Γράφτηκα σε μια σχολή μαγειρικής την οποία τελείωσα και ήδη δουλεύω σε ένα εστιατόριο ως βοηθός σεφ. Είμαι πολύ ευχαριστημένος». Αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ, μετά προσπάθησα να κρύψω την συγκίνησή μου από τα λεγόμενά του. Βλέπετε σκέφτηκα ότι ο μαθητής μου είχε πολλά κότσια για να τα βάλει με ένα ολόκληρο καθιερωμένο μοντέλο εκπαίδευσης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ 

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

Ο διωγμός των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας

Ως πότε θα συνεχίζουμε να θυσιάζουμε το παρόν των παιδιών μας για το συμφέρον του μέλλοντός τους; Οφείλουμε να καταλάβουμε ότι παρόλο που επικαλούμαστε ως κίνητρο το «καλό των παιδιών» στην ουσία τα πληγώνουμε ανεπανόρθωτα. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι ο πρόωρος διωγμός των παιδιών από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας.
Σαν να υπάρχει ένας «Μεγάλος Ελκυστής» που έλκει τα παιδιά προς τα εμπρός, προς το μέλλον. Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτού του Ελκυστή; Μα φυσικά, η μελλοντική επαγγελματική καταξίωση ή αποκατάσταση. Υπάρχει μια υπερβολική βιασύνη να δούμε τα παιδιά μας αποκαταστημένα. Αυτή η προσδοκία μας είναι που εκσφενδονίζει τα παιδιά προς το μέλλον, σαν να είναι κάψουλες που κινούνται με μεγάλη ταχύτητα και δεν τους επιτρέπει να ζούνε το παρόν της κάθε φάσης της ζωής τους. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ  ΕΔΩ ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

Εκπαιδεύουμε τα παιδιά σαν να έχουν μόνο αριστερό ημισφαίριο εγκεφάλου

Σύμφωνα με τους ειδικούς επιστήμονες που μελετούν την λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου αυτός χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια τα οποία όμως επικοινωνούν διαρκώς μεταξύ τους: το αριστερό ημισφαίριο των γνώσεων και της λογικής και το δεξιό ημισφαίριο των συναισθημάτων, της φαντασίας και της δημιουργικότητας. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε συνηθίσει να δίνουμε άλλο όνομα στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για συναισθήματά μας: το ονομάζουμε «καρδιά». Αναρωτιέμαι λοιπόν μήπως τελικά εκπαιδεύουμε τα παιδιά ξεχνώντας ότι έχουν και «καρδιά» που διψάει όχι για γνώσεις και πληροφορίες αλλά για συναισθήματα;

Κακά τα ψέματα, το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει μια τέτοια στοχοθεσία ώστε να προσφέρει στα παιδιά σχεδόν αποκλειστικά ακαδημαϊκή παιδεία. Δηλαδή έχει σκοπό τη μετάδοση πληροφοριών και γνώσεων -ομολογουμένως σημαντικών- στα παιδιά. Αυτή είναι φανερή φύση της εκπαίδευσης. Τι γίνεται όμως με την αθέατη φύση της, τα συναισθήματα;

Προφανώς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η μάθηση δεν λαμβάνει χώρα ανεξάρτητα από τα συναισθήματα του παιδιού. Το συναίσθημα είναι το σήμα που εκτοξεύεται προς και από τον ανθρώπινο εγκέφαλο συμπαρασύροντας μαζί του την προσδεμένη σε αυτό γνώση ή την πληροφορία. Όμως το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με την αξία των συναισθημάτων στην γνωστική εκπαιδευτική διαδικασία αλλά με αυτή καθαυτή την εκπαίδευση της συναισθηματικής ικανότητας των παιδιών ή ,όπως αλλιώς συνηθίζεται να ονομάζεται, με τη συναισθηματική νοημοσύνη τους. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η συναισθηματική νοημοσύνη μπορεί να διδαχθεί;
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ 

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Τα παιδιά σήμερα έχουν μικρότερη διάρκεια συγκέντρωσης (ακόμα και από τα χρυσόψαρα)

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί σίγουρα θα έχουν παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια δραματική επιδείνωση της αδυναμίας συγκέντρωσης προσοχής των μαθητών. Οι μαθητές φαίνεται ότι ολοένα και περισσότερο δυσκολεύονται να μείνουν συγκεντρωμένοι σε ένα πράγμα και ότι η προσοχή τους είναι πολύ εύκολο να διαταραχθεί από οποιοδήποτε μικρό ή μεγάλο περισπασμό. Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφερόμαστε στο μικρό ποσοστό παιδιών που έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας). Μιλάμε για το σύνολο των μαθητών.
Μειώνεται  δραματικά η ικανότητα συγκέντρωσης των παιδιών  

Καταρχάς να πούμε ότι η αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής (short attention span) δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο και δεν αφορά μόνο τα παιδιά. Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα παρατηρείται τη σημερινή εποχή και στους ενήλικες. Σε σχετική έρευνα που έγινε το 2015 στον Καναδά(έλαβαν μέρος 2100 άτομα) διαπιστώθηκε ότι ενώ το έτος 2000 η μέση δυνατή ανθρώπινη συγκέντρωση ήταν 12 δευτερόλεπτα, στις μέρες μας έχει μειωθεί στα 8 δευτερόλεπτα. Δηλαδή μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι άνθρωποι έχουν απολέσει το ένα τρίτο (1/3) της διάρκειας της συγκέντρωσής τους. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ   ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ