Γνωστός αστρολόγος προβλέπει ότι οι εκπαιδευτικοί είναι οι ευνοημένοι του 2025

Στο κείμενο αυτό αναφέρονται οι προβλέψεις, μήνα-μήνα, για τους εκπαιδευτικούς και την Παιδεία για το έτος 2025 από έναν παγκοσμίου φήμης αστρολόγο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Εκπαιδευτικός: Ένας ηθοποιός που τον θέλουν για παλιάτσο

Το τρίτο κουδούνι κτύπησε. Η παράσταση αρχίζει. Βγαίνεις. Το κοινό είναι απαιτητικό. Δεν θέλει να είναι εκεί. Εξάλλου αφού δεν πλήρωσε για να μπει δεν έχει κίνητρο να δώσει προσοχή. Σε είδε και χτες και προχτές, μπορεί να έχει αρχίσει να σε βαριέται. Άσε που με τόσα άλλα θεάματα που παρακολουθεί καθημερινά είναι πολύ δύσκολο να του τραβήξεις το βλέμμα. Εντάξει δεν θα σε γιουχάρει αν δεν τα πας καλά αλλά θα το δεις στα μάτια του και αυτό είναι χειρότερο.

Δεν έχεις λόγια για να μάθεις, συγκεκριμένο χαρακτήρα για να υποδυθείς. Θα πρέπει να παίξεις τον εαυτό σου στην καλύτερή του εκδοχή και αυτό είναι πιο δύσκολο από το να παίξεις κάποιον άλλο. Ό,τι και να παρουσιάσεις στους θεατές αυτό που θα εισπράξουν τελικά είναι εσένα τον ίδιο. Κατά μία έννοια εσύ ο ίδιος πρέπει να γίνεις το θέαμα και το μάθημα. Χειροκρότημα στο τέλος μην περιμένεις, η ροή του χρόνου που πέρασε χωρίς να το καταλάβεις είναι μία ένδειξη ότι τα έδωσες όλα.

Αλλά εδώ υπάρχει μία μεγαλύτερη απαίτηση από ότι για τον ηθοποιό του θεάτρου: στο τέλος της παράστασης οι θεατές πρέπει να είναι ικανοί να ανέβουν στη σκηνή και να παίξουν οι ίδιοι το έργο. Πρέπει να έχουν γίνει καλύτεροι σε σχέση με πριν. Πρέπει να τους έχεις κάνει να πιστεύουν πως μπορούν. Και όλα αυτά με μία παράσταση.

Αλλά μη στέκεσαι ούτε στιγμή, έχεις άλλες 3-4 παραστάσεις για σήμερα στις διπλανές αίθουσες. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ  ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Απωθημένα και φοβίαι γονέων παγιδεύουσι τέκνα

Προκειμένου να μην κινδυνέψουν τους στερήσαμε τη γειτονιά. Αντί για ελεύθερο παιχνίδι τα φουλάραμε με εποικοδομητικές δραστηριότητες. Αντί να τα αφήσουμε να χαρούν τη φυσική παιδική τους αγριότητα τα μαντρώσαμε σε παιδότοπους και σε camps. Τα παιδιά μας.

Αντί να τους δείξουμε τη ζωή τα κρύψαμε από αυτήν λες και μόνο πληγώνει. Προκειμένου να μην πάθουν κανένα κακό τα κάναμε αδίστακτα και σκληρά. Ποτέ δεν τα αφήσαμε να δουν μία αδύναμη στιγμή μας, ότι και εμείς δεν είμαστε άτρωτοι και ότι κάποτε λυγίζουμε. Ναι αλλά οι σούπερ ήρωες δεν έχουν οικογένειες. Με παιδιά.

Συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους περισσότερο αλλά επικοινωνούμε λιγότερο. Και για να τα μεγαλώσει τους πήραμε ψηφιακή παραμάνα (κινητό ή λάπτοπ). Αντί να μοιραστούμε μαζί τους χρόνο και συναισθήματα τούς μοιράσαμε πράγματα. Στα παιδιά μας.

Εκλάβαμε και την παραμικρή παρατήρηση του εκπαιδευτικού προς εκείνα ως προσωπική απόρριψη και αποτυχία και θέλαμε να του φωνάξουμε: «ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τη δουλειά που κάνω με το παιδί μου»; Κατηγορήσαμε τον εκπαιδευτικό τους ενώ εκείνα άκουγαν και μετά αναρωτηθήκαμε γιατί δεν τον σέβονται. Αντί να τα μάθουμε να κάνουν αυτοκριτική τους είπαμε ότι εκείνα έχουν πάντα δίκιο, οπότε τώρα εξεγείρονται με την παραμικρή κριτική που δέχονται. Τα παιδιά μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Βία ανηλίκων: Γιατί τα παιδιά μας δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου;

Αν δεχτούμε ως θεμελιώδη σκοπό της διαπαιδαγώγησης που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς στα παιδιά την τιθάσευση των ενστίκτων και των ορμών τους, τότε αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Τα παιδιά θυμίζουν αγρίμια στα οποία κυριαρχούν οι παρορμήσεις τους. Η παραβατικότητα, η νεανική επιθετικότητα, οι εναντιωματικές συμπεριφορές και η έλλειψη σεβασμού παρουσιάζουν ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Και δεν είναι μόνο το bullying, η αγελαία συμπεριφορά, οι συμμορίες και η νεανική βία. Είναι ο αδιόρατος φόβος για εκείνο που πιθανόν έρχεται.

Η ενσυναίσθηση προϋποθέτει τη συναίσθηση

Ο Εμίλ Ντιρκέμ, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της κοινωνιολογίας, αναφέρει ότι η επιθετικότητα είναι ανάλογη με τη στέρηση. Τι στερούνται όμως τα σημερινά παιδιά τα οποία μοιάζουν να τα έχουν όλα; Αναμφίβολα αυτό που στερούνται είναι τα συναισθήματα. Και αν τα παιδιά έχουν έλλειμα δικών τους συναισθημάτων πώς περιμένουμε να έχουν ενσυναίσθηση, δηλαδή να αισθάνονται τα συναισθήματα των άλλων σαν να είναι δικά τους; 

Τα παιδιά που ασκούν βία, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου, είναι ανίκανα να μπουν στη θέση του άλλου. Καθαρό έλλειμα ενσυναίσθησης δηλαδή. Είναι δε περίεργο πως ενώ σήμερα όλοι μιλάνε για ενσυναίσθηση εκείνη συνεχώς λιγοστεύει. Οι ειδικοί μιλάνε για τη σημασία της ενσυναίσθησης, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς. Το θέμα είναι πως στη θεωρία όλα είναι απλά αλλά στην πράξη τα πράγματα περιπλέκονται. Για την ακρίβεια σαμποτάρονται.

Για να έχει ένα παιδί ενσυναίσθηση για κάποιο άλλο πρόσωπο που είναι φοβισμένο ή στεναχωρημένο προϋποθέτει την συναίσθηση τού τι αισθάνεται κάποιος που είναι φοβισμένος ή στεναχωρημένος. Αν δεν γνωρίζεις την σφοδρότητα αυτών των συναισθημάτων εσύ ο ίδιος πως θα τα συναισθανθείς σε κάποιον τρίτο; Πως θα μπεις στη θέση του να καταλάβεις τον πόνο που πιθανόν να νιώθει αν αυτά τα συναισθήματα σού είναι άγνωστα; Αν δεν έχεις αυτο-αντίληψη πώς γίνεται να αποκτήσεις ετερο-αντίληψη;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

O γονεϊκός ρόλος δεν είναι μόνο «στοργή και προδέρμ»

Δεν υπάρχει πιο δύσκολος ρόλος από εκείνον του γονέα. Καλείται να καθοδηγήσει το παιδί του στην ανεξαρτησία του όταν ο ίδιος έχει ως φυσική τάση τη δημιουργία σχέσης πλήρους εξάρτησης. Η οικογένεια είναι με διαφορά ο πιο αντιφατικός κοινωνικός φορέας. Ειδικά σήμερα.   

Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ενώ οι σημερινοί γονείς σε σχέση με τους παλαιότερους ασχολούνται πολύ περισσότερο με τις ζωές των παιδιών τους, είναι πιο ενημερωμένοι σε θέματα διαπαιδαγώγησης, έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες, ανησυχούν περισσότερο και ξοδεύουν πολλά περισσότερα χρήματα για τα παιδιά τους, παρόλα αυτά στην πλειοψηφία τους δεν επιτυγχάνουν καλύτερα αποτελέσματα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι περισσότεροι γονείς σήμερα να αισθάνονται ανασφαλείς, ανεπαρκείς και ματαιωμένοι.   

Η ελληνική οικογένεια τα παλαιότερα χρόνια, ακόμα και με τις όποιες παθογένειές της, καθοδηγούσε τα παιδιά της στην μελλοντική ανεξαρτησία τους. Όμως σήμερα εξελίσσεται σε ακραία παιδοκεντρική, με παιδιά που νιώθουν μεν παντοδύναμα αλλά μπερδεμένα, ανικανοποίητα και πολύ πιο εξαρτημένα. Παράλληλα καλλιεργεί τον ατομικισμό των παιδιών αντί να καλλιεργεί την ευαισθησία τους, γεγονός που τα κάνει «εαυτούληδες». Και εδώ υπάρχει και ένα παράδοξο: ενώ η ελληνική οικογένεια εξελίσσεται όλο και πιο πολύ σε παιδοκεντρική, τα παιδιά όλο και απομακρύνονται από αυτό που κάποτε θα λέγαμε «παιδιά της οικογένειας».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Εκπαιδευτικέ, είναι ντροπή να μιλάς για φτωχοποίηση ενώ κάνεις κοτζάμ λειτούργημα

‘Έχεις πιάσει πάτο. Αν δεν είχες τη βοήθεια των γονέων σου δεν θα τα έβγαζες πέρα. Και ρε διάολε είσαι 45. Αμέσως όμως νιώθεις τύψεις. Εκείνος που τον αποκαλούν «φάρο του έθνους» και να έχει σκοτεινιάσει έτσι; Όμως το «δάσκαλος φτωχός, αμόρφωτος λαός» δεν σε αφήνει σε ησυχία. Αντιστάθηκες όσο μπορούσες. Τελικά μπαίνεις στον πειρασμό να το ψάξεις. Έτσι αντιμετωπίζονται οι εκπαιδευτικοί ανά τον κόσμο ή είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς πρωταγωνιστές σε θέατρο του παραλόγου

Σε μία σχολική κοινότητα με μικρά και μεγάλα παιδιά είναι απολύτως αναμενόμενο ενίοτε να διαδραματίζονται αστεία ή κωμικοτραγικά γεγονότα. Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα είναι δομημένα, σχεδιασμένα και σκηνοθετημένα με παράλογο τρόπο; Τότε εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς, θέλοντας και μη, καθίστανται πρωταγωνιστές σε ένα ιδιότυπο θέατρο του παραλόγου. Παρακάτω ακολουθούν μερικές μόνο από τις πράξεις που το αποδεικνύουν:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Ελληνικό εκπαιδευτικό παράδοξο: Η κατάκτηση γνώσης βλάπτει την επίδοση των μαθητών

 

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας βάλαμε, βάλαμε, βάλαμε και δημιουργήσαμε ένα σχολείο που προκαλεί ασφυξία στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς του. Και αυτό γιατί επενδύσαμε στην ποσότητα της πληροφορίας αντί στην ποιότητα της γνώσης. 

Αν οι πληροφορίες είναι οι νότες, η γνώση είναι η μουσική. Αν οι πληροφορίες είναι τα χρώματα, η γνώση είναι η ζωγραφιά. Αν οι πληροφορίες είναι συστατικά μαγειρικής, η γνώση είναι το ίδιο το μαγείρεμα. Με άλλα λόγια, οι πληροφορίες είναι τα δεδομένα αλλά η γνώση είναι η ικανότητα κατανόησης και εφαρμογής των πληροφοριών. Χρειάζεσαι πληροφορίες για να έχεις γνώση, αλλά χωρίς γνώση, η πληροφορίες είναι άχρηστες. Η γνώση είναι η ικανότητα συνδυασμού των πληροφοριών ώστε να δημιουργηθεί κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο από το άθροισμα των κομματιών της. 

Ειδικά τη σημερινή εποχή υπάρχει καταιγισμός πληροφοριών για τους μαθητές. Ο υπολογιστής και το κινητό τηλέφωνο αποτελούν κατά κύριο λόγο τις πύλες εισόδου αυτών των πληροφοριών. Αυτό είναι απλά ένα από τα σημεία των καιρών μας. Τι συμβαίνει όμως όταν το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, αντί να καλλιεργεί τη γνώση, παρέχει και αυτό με τη σειρά του μόνο πληροφορίες στους μαθητές οι οποίες παρουσιάζονται καταχρηστικά ως γνώση; Τότε συμβαίνει αυτό που δυστυχώς είναι έκδηλο στους σημερινούς μαθητές: Μικρή επεξεργαστική ικανότητα. Ότι ακριβώς παθαίνει ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής όταν του φορτώνουμε όλο και περισσότερα δεδομένα στο σκληρό του δίσκο αλλά δεν του αναβαθμίζουμε τον επεξεργαστή του.

Σύμφωνα με το σπουδαίο φυσικό Richard Feynman για να ισχυρίζεσαι πως κατέχεις την απόλυτη γνώση για κάποιο θέμα πρέπει πρώτα να μπορείς να το απλοποιήσεις τόσο ώστε να το καταλάβει και ο πιο άσχετος με το θέμα άνθρωπος. Αλήθεια, γνωρίζουμε πολλούς μαθητές μας που στο τέλος κάποιου μαθήματος έχουν κατακτήσει αυτή την ικανότητα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Κάτω τα χέρια από την παιδεία, την τέχνη και τον έρωτα! Αυτά είναι υλικά ονείρων!

Αν χτυπηθεί η παιδεία, η τέχνη και ο έρωτας τότε τι άλλο χειρότερο υπάρχει για να συμβεί στη ζωή μας; Θα μου πείτε υπάρχει πάντα η υγεία. Σωστά, αρκεί όμως μόνο η υγεία; Μας έχουν φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε πως τίποτα άλλο εκτός από αυτήν δεν έχει αξία. Τους βολεύει πολύ αυτό, άνθρωποι με μοναδική προσδοκία την επιβίωση.

Κάτω τα χέρια ρε από την παιδεία, την τέχνη, τον έρωτα! Αυτά είναι υλικά ονείρων! Για να μην αντιδράσουν μεταξύ τους και σχηματίσουν την ουσία των ονείρων, βάλλονται με μανία από τα ίδια όπλα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Οι μαθητές δεν είναι ονόματα με βαθμούς, είναι ιστορίες

Είμαστε το τμήμα Γ4. Μας λένε Γιάννη, Μαρία, Γεωργία, Καίτη, Κώστα, Δημήτρη, Ελπίδα, Μάριο, Σπύρο, Φανή, Κωνσταντίνα, Βάσω, Γιώργο, Κλαίρη, Νώντα, Βασίλ. Δεν είμαστε ονόματα με βαθμούς, είμαστε ιστορίες. Ακούστε μας.

Είμαι ο Γιάννης. Με ενοχλεί που οι καθηγητές δεν θυμούνται το όνομά μου. Νιώθω αγωνία κάθε φορά που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και ξεμείνω. Στις εκδρομές όταν όλοι κανονίζουν με ποιόν θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το δωμάτιο εγώ περιμένω να δω που περισσεύουν θέσεις. Για να πω την αλήθεια στο σχολείο υπάρχει ένα αγόρι που θέλει να κάνουμε παρέα αλλά αυτός είναι τόσο ίδιος με μένα που μου θυμίζει τη διαφορά μου από όλους τους άλλους. Οπότε καλύτερα μόνος μου. Δεν σηκώνω ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα με ρωτήσει ο καθηγητής μπλοκάρω και περιμένω με αγωνία πότε θα φύγει από μένα και θα πάει στον επόμενο. Είμαι και θέλω να παραμείνω αόρατος. Υπάρχει όμως και μία καθηγήτρια που με βλέπει. Το πρώτο μπράβο στη ζωή μου το πήρα από εκείνη και ας είπα λάθος απάντηση και δεν μπερδεύει ποτέ το όνομά μου. Τι θέλει και αυτή από μένα; Είναι θέμα χρόνου να καταλάβει ότι δεν αξίζω τίποτα. Με έχει μπερδέψει πάντως, δεν ξέρω αν θέλω να ασχολείται μαζί μου ή να με παρατήσει ήσυχο.  ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Πώς να πιστέψω ότι μ' αγαπάτε; Εγώ, η Δημόσια Παιδεία

Αν αγαπάγατε εμένα τη Δημόσια Παιδεία θα αγαπάγατε και τους λειτουργούς μου: Τους νηπιαγωγούς, τους δασκάλους και τους καθηγητές. Θα τους εξασφαλίζατε την οικονομική τους αξιοπρέπεια την οποία έχετε εντελώς ισοπεδώσει. Οι πρόσφατες αυξήσεις στις αμοιβές τους κατά 3% μοιάζουν με κοροϊδία όταν οι αντίστοιχες μειώσεις τα τελευταία χρόνια έχουν ξεπεράσει το 50%. Κατόπιν, θα αναβαθμίζατε τον κοινωνικό τους ρόλο ώστε να σβηστούν οι μουτζούρες που έχετε βάλει πάνω στο όνομά τους.  Έπειτα, θα τους αφήνατε να κάνουν την δουλειά τους, εκτός και αν αυτό είναι που τελικά θέλετε να αποφύγετε. Το λέω αυτό γιατί μοιάζει να μην θεωρείτε την αίθουσα διδασκαλίας ως το χώρο δράσης τους αλλά το γραφείο και το σπίτι τους. Και αυτό το: «λίγο διδακτικό, πολύ εξωδιδακτικό» προς το οποίο τους ωθείτε, τους προκαλεί σύγχυση και εξάντληση. Και αφού τους έχετε αφαιμάξει όλη τους την ενέργεια, αφού τους έχετε προκαλέσει ολέθρια διδακτική ματαίωση και απώλεια κάθε νοήματος, μετά έρχεστε να τους κατηγορήσετε ότι αυτοί φταίνε για όλα τα δεινά της εκπαίδευσης. Αν τους αγαπάγατε θα λαμβάνατε υπόψη τη γνώμη τους-ειδικά άμα ήταν πολλών- και δεν θα τους πηγαίνατε στα δικαστήρια κάθε φορά που θα είχαν διαφορετική από τη δική σας. Θα τους δείχνατε εμπιστοσύνη, την οποία αμέσως θα σας ανταπέδιδαν. Δεν θα προσπαθούσατε να τους εκφοβίζετε με αξιολογήσεις μέχρι να σταματήσουν να ταυτίζουν το δικό τους καλό με το δικό μου. Και ενώ διατυμπανίζετε παντού για την αξία της παιδαγωγικής ελευθερίας τους, την ίδια στιγμή τους αναγκάζετε να την απεμπολήσουν υπογράφοντας «δήλωση εκπαιδευτικών φρονημάτων» μέσω της συμμετοχής τους στις πολλαπλές αξιολογήσεις τους. Περίεργη ερμηνεία στην έννοια της αγάπης θαρρώ πως δίνετε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Μεταδοτικότητα του εκπαιδευτικού: Να καταλαβαίνουν και οι άλλοι εκτός από τον ίδιο

Αδιαμφισβήτητα, το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό ενός εκπαιδευτικού είναι η μεταδοτικότητα. Από την μία, υπάρχει η μεταδοτικότητα με τον εκπαιδευτικό στη θέση του πομπού ο οποίος μεταδίδει γνώση στο μαθητή και από την άλλη υπάρχει και η μεταδοτικότητα με τον εκπαιδευτικό στη θέση του δέκτη οποίος δέχεται πολύτιμη γνώση-ανατροφοδότηση από τον μαθητή. Ο συγγραφέας Ρόμπερτ Χάινλαϊν αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όταν ένας διδάσκει, δύο μαθαίνουν». Πράγματι τη στιγμή που ο εκπαιδευτικός διδάσκει, εκείνη την ίδια στιγμή μαθαίνει, παρατηρώντας την αντίδραση των μαθητών του και ανιχνεύοντας τι είναι αυτό που διεγείρει την προσοχή τους ή όχι. Χαρτογραφεί δηλαδή ποια είναι τα πιο καλά μονοπάτια ώστε η διδασκαλία του να γίνεται πιο αποτελεσματική. Η χαρτογράφηση αυτή βέβαια προϋποθέτει δοκιμές και πειραματισμούς για αυτό και στους άπειρους και νεοεισερχόμενους εκπαιδευτικούς πρέπει να επιδεικνύεται κατανόηση μέχρι να ανακαλύψουν τα δικά τους μονοπάτια μεταδοτικότητας και όχι βιασύνη να τους αξιολογήσουν, όπως με περίσσεια απερισκεψία γίνεται στη χώρα μας.

Την μεταδοτικότητα του εκπαιδευτικού μπορούμε να την χωρίσουμε σε τρεις κατηγορίες: τη γνωστική μεταδοτικότητα, την παιδαγωγική και τη συναισθηματική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ  ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ