Είμαστε το τμήμα Γ4. Μας λένε Γιάννη, Μαρία, Γεωργία, Καίτη,
Κώστα, Δημήτρη, Ελπίδα, Μάριο, Σπύρο, Φανή, Κωνσταντίνα, Βάσω, Γιώργο, Κλαίρη,
Νώντα, Βασίλ. Δεν είμαστε ονόματα με βαθμούς, είμαστε ιστορίες. Ακούστε μας.
Είμαι ο Γιάννης.
Με ενοχλεί που οι καθηγητές δεν θυμούνται το όνομά μου. Νιώθω αγωνία κάθε φορά
που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και ξεμείνω. Στις
εκδρομές όταν όλοι κανονίζουν με ποιόν θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα
μοιραστούν το δωμάτιο εγώ περιμένω να δω που περισσεύουν θέσεις. Για να πω την
αλήθεια στο σχολείο υπάρχει ένα αγόρι που θέλει να κάνουμε παρέα αλλά αυτός
είναι τόσο ίδιος με μένα που μου θυμίζει τη διαφορά μου από όλους τους άλλους.
Οπότε καλύτερα μόνος μου. Δεν σηκώνω ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα με ρωτήσει
ο καθηγητής μπλοκάρω και περιμένω με αγωνία πότε θα φύγει από μένα και θα πάει
στον επόμενο. Είμαι και θέλω να παραμείνω αόρατος. Υπάρχει όμως και μία
καθηγήτρια που με βλέπει. Το πρώτο μπράβο στη ζωή μου το πήρα από εκείνη και ας
είπα λάθος απάντηση και δεν μπερδεύει ποτέ το όνομά μου. Τι θέλει και αυτή από
μένα; Είναι θέμα χρόνου να καταλάβει ότι δεν αξίζω τίποτα. Με έχει μπερδέψει
πάντως, δεν ξέρω αν θέλω να ασχολείται μαζί μου ή να με παρατήσει ήσυχο. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου