Απωθημένα και φοβίαι γονέων παγιδεύουσι τέκνα

Προκειμένου να μην κινδυνέψουν τους στερήσαμε τη γειτονιά. Αντί για ελεύθερο παιχνίδι τα φουλάραμε με εποικοδομητικές δραστηριότητες. Αντί να τα αφήσουμε να χαρούν τη φυσική παιδική τους αγριότητα τα μαντρώσαμε σε παιδότοπους και σε camps. Τα παιδιά μας.

Αντί να τους δείξουμε τη ζωή τα κρύψαμε από αυτήν λες και μόνο πληγώνει. Προκειμένου να μην πάθουν κανένα κακό τα κάναμε αδίστακτα και σκληρά. Ποτέ δεν τα αφήσαμε να δουν μία αδύναμη στιγμή μας, ότι και εμείς δεν είμαστε άτρωτοι και ότι κάποτε λυγίζουμε. Ναι αλλά οι σούπερ ήρωες δεν έχουν οικογένειες. Με παιδιά.

Συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους περισσότερο αλλά επικοινωνούμε λιγότερο. Και για να τα μεγαλώσει τους πήραμε ψηφιακή παραμάνα (κινητό ή λάπτοπ). Αντί να μοιραστούμε μαζί τους χρόνο και συναισθήματα τούς μοιράσαμε πράγματα. Στα παιδιά μας.

Εκλάβαμε και την παραμικρή παρατήρηση του εκπαιδευτικού προς εκείνα ως προσωπική απόρριψη και αποτυχία και θέλαμε να του φωνάξουμε: «ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τη δουλειά που κάνω με το παιδί μου»; Κατηγορήσαμε τον εκπαιδευτικό τους ενώ εκείνα άκουγαν και μετά αναρωτηθήκαμε γιατί δεν τον σέβονται. Αντί να τα μάθουμε να κάνουν αυτοκριτική τους είπαμε ότι εκείνα έχουν πάντα δίκιο, οπότε τώρα εξεγείρονται με την παραμικρή κριτική που δέχονται. Τα παιδιά μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ