Τα θανάσιμα αμαρτήματα του εκπαιδευτικού

Δεν υπάρχει εκπαιδευτικός που να μην έχει κάνει λάθη κατά τη διάρκεια της διδακτικής του εμπειρίας. Τα πιο πολλά από αυτά τα λάθη είναι απολύτως αναμενόμενα όπως συμβαίνει σε όλα τα επαγγέλματα που στηρίζονται στις ανθρώπινες σχέσεις. Για αυτό το λόγο και συγχωρούνται.  Όμως υπάρχουν κάποια λάθη, που κατά τη γνώμη μου, δεν επιτρέπονται. Για αυτό και τα ονομάζω θανάσιμα αμαρτήματα.  Η καταγραφή αυτών των αμαρτημάτων δεν αποσκοπεί στην επίκριση, αλλά στη συνειδητοποίηση και στη βελτίωση. Μόνο ο εκπαιδευτικός που γνωρίζει τις παγίδες του ρόλου του μπορεί να τις αποφεύγει.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Σκηνές αξιολόγησης εκπαιδευτικού από τον εαυτό του σε ένα αληθινό μάθημα

Σήμερα δε θα μπει αξιολογητής στο μάθημά μου. Λέω να αξιολογηθώ μόνος μου. Και εγώ είμαι πιο αυστηρός κριτής από τον αξιολογητή μου, να είστε σίγουροι για αυτό. Σας το λέω όμως από τώρα, μην περιμένετε σενάριο, εποπτικά μέσα, φύλλα εργασίας και αξιολόγηση του μαθήματος. Αυτά τα κάνω μία ώρα κάθε τέσσερα χρόνια. Για τα μάτια του αξιολογητή μου.

Σήμερα λοιπόν θα αξιολογήσω μία ώρα μαθήματος σαν και αυτό που κάνω κάθε μέρα. Τα μόνα μου όπλα είναι η αφηγηματική μου δεινότητα (έτσι θέλω να πιστεύω), το χιούμορ μου (έτσι θέλω να πιστεύω), οι θεατρικές μου αρετές ( έτσι θέλω να πιστεύω επίσης) και η επιστημοσύνη μου ( έτσι θέλω να πιστεύει ο αξιολογητής μου). Α και ένα τελευταίο όπλο: το πάθος μου για τη διδασκαλία που είναι το μόνο σίγουρο. Αν αυτό έλειπε για ποιο άλλο λόγο θα έκανα αυτή τη δουλειά; Για τις υψηλές αμοιβές, για τις εξαιρετικές συνθήκες, για την ασφάλεια, για την αξία στην κοινωνία και όλα αυτά που ισχύουν για τους εκπαιδευτικούς σε όλες τις άλλες χώρες εκτός από τη δική μου;

Πολλοί πιστεύουν ότι η διδασκαλία είναι μία απλή αναμετάδοση κεκτημένης γνώσης. Πόσο έξω πέφτουν. Είναι μάχη εναντίον του απρόβλεπτου. Μία παράσταση χωρίς σενάριο, σκηνοθεσία και κείμενα. Ποιοι είναι οι αντίπαλοι εδώ; Το πλήθος και η δυσκολία των αποφάσεων που καλούμαι να λάβω κατά τη διάρκειά της διδασκαλίας, τα αχαρτογράφητα νερά, οι διλημματικές καταστάσεις, οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι αντιφάσεις, τα απρόσμενα, οι ματαιώσεις και το ρολόι. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι θιασώτες της αξιολόγησης είναι πως η ίδια η διδασκαλία είναι μία διαρκής και αγωνιώδης αξιολόγηση του εκπαιδευτικού από τον εαυτό του. Για κάθε φράση που λέει, για κάθε απάντηση που παίρνει και για κάθε τροπή που παίρνει το μάθημα. Φύγαμε λοιπόν!  Ας ξεκινήσει η αξιολόγηση από μένα για μένα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Εκεί που ο εκπαιδευτικός θέλει να ανάψει φωτιά στο μυαλό των παιδιών, εσείς τον κατηγορείτε για εμπρηστή

Εκεί που ο εκπαιδευτικός θέλει να ανάψει φωτιά στο μυαλό των παιδιών, εσείς τον κατηγορείτε για εμπρηστή.

Εκεί που εκπαιδευτικός ζητάει συμβουλή κι επιμόρφωση, εσείς μετατρέψατε τους λίγους συμβούλους που του είχαν απομείνει σε αξιολογητές.

Εκεί που ο εκπαιδευτικός φωνάζει απεγνωσμένα: «αφήστε με να κάνω και λίγο μάθημα», εσείς τον φορτώνετε με όλο και περισσότερες δουλειές και αναθέσεις, με όλο και περισσότερους ρόλους, του δίνετε όλο και περισσότερους τίτλους. Να καίει όλο του το οξυγόνο για να μην περισσεύει ούτε λίγο για τον εγκέφαλό του.  

Εκεί που ο εκπαιδευτικός βλέπει ομάδα, εσείς βλέπετε ατομισμούς, άριστους και άχρηστους, βάθρα νικητών και καιάδες.

Εκεί που ο εκπαιδευτικός ψάχνει διαφορετικότητες, κλίσεις, ενδιαφέροντα, εσείς βάζετε μπρος την κιμαδομηχανή.

Όπως εκεί που λάμπει ήλιος εσείς βλέπετε φωτοβολταϊκά, εκεί που τρέχει ποτάμι εσείς βλέπετε υδροηλεκτρικά, εκεί που φυσάει ο άνεμος εσείς βλέπετε ανεμογεννήτριες και εκεί που υπάρχει δάσος εσείς βλέπετε οικοδομές, έτσι και εκεί που ο εκπαιδευτικός βλέπει σχολειό εσείς βλέπετε επιχείρηση, εκεί που βλέπει μαθητές και γονείς εσείς βλέπετε πελάτες, εκεί που βλέπει δασκάλους εσείς βλέπετε πωλητές, εκεί που βλέπει διευθυντές εσείς βλέπετε μάντατζερ και εκεί που βλέπει Παιδεία εσείς βλέπετε αγορά. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ