Τα παιδιά χρειάζονται γονείς που τα αποδέχονται, όχι μάνατζερ

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στη χώρα μας να αναδύεται όλο και πιο συχνά, όλο και πιο έντονα, μια νοοτροπία γονέων με μη ρεαλιστικές ή υπερβολικές προσδοκίες. Επιπλέον παρατηρείται το φαινόμενο οι γονείς με υπερβολικές προσδοκίες από τα παιδιά τους να αναλαμβάνουν δράση οι ίδιοι για την εκπλήρωση των προσδοκιών αυτών. Μοιάζει να έχουν μεταβολίσει τον γονεϊκό τους ρόλο σε ένα είδος μάνατζερ που έχει έναν και μοναδικό σκοπό: τη διάκριση του παιδιού τους. Εδώ δεν εννοούμε απλά την επαγγελματική αποκατάσταση που είναι μια παλιά ιστορία και ανέκαθεν ήταν η μεγάλη προσδοκία των ελλήνων γονέων. Εννοούμε την προσδοκία: «να γίνει το παιδί μου κάτι σημαντικό, να ξεχωρίσει». Μιλάμε για την πρωτιά, την αποθέωση, το χειροκρότημα, τα βραβεία. Αναρωτιέμαι μήπως όλο και περισσότεροι γονείς γινόμαστε σαν «τα αμερικανάκια» που κάποτε κοροϊδεύαμε; 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ