Δεν είμαι άσφαλτος αλλά η άσφαλτος που πάνω της τρέχουν παιδιά

Είμαι εκπαιδευτικός. Πώς έμπλεξα έτσι με αυτή τη δουλειά; Δεν είναι πάντα καλή μαζί μου, το ξέρω, αλλά από την ώρα που τη γνώρισα καμιά άλλη δεν θέλω. Τη μία με πληγώνει την άλλη με λυτρώνει.

Στον μαραθώνιο των παιδιών μερικές φορές νιώθω σαν εκείνο τον τύπο που τους δίνει τα νερά ανά κάποια χιλιόμετρα. Απλά να ξεδιψάσουν, να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν. Άλλες πάλι νιώθω σαν τους γονείς τους που πότε αγωνιούν, πότε καμαρώνουν και πολύ συχνά θέλουν να τρέξουν εκείνοι στη θέση τους. Κάποιες φορές είμαι ο προπονητής τους: «έλα, τρέξε, πιο γρήγορα, βάλε τα δυνατά σου, θυμήσου τι κάναμε στην προπόνηση». Μερικές φορές νιώθω σαν εκείνον τον τύπο που ενώ είναι στην εξέδρα και παρακολουθεί ως απλός θεατής θεωρεί ότι ασχολείται με τον αθλητισμό. Αλλά με διαφορά η χειρότερή μου φορά είναι εκείνη που νιώθω ο διοργανωτής του μαραθωνίου και αυτός που δίνει τα μετάλλια. Τότε πραγματικά δεν μου αρέσω καθόλου. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

 

Τρομοκρατημένο, απαξιωμένο, εξουθενωμένο, υποαμειβόμενο και πάροχο αμάθειας ως μάθηση. Αυτόν τον εκπαιδευτικό θέλουμε;

Σου είπαν να βάλεις πλάτη: σου αυξήσανε το ωράριο, σου ψαλίδισαν το μισθό, τα δώρα , τα επιδόματα, σου αυξήσανε τα καθήκοντα και σου είπαν πως όταν τα πράγματα φτιάξουν θα τα πάρουν πίσω όλα αυτά. Τα πράγματα έχουν φτιάξει εδώ και πολύ καιρό- μόνο τα πράγματα- αλλά εσύ δεν πρέπει να μιλάς αφού κάνεις λειτούργημα. 

Πέρασαν νόμους, πήγανε στα δικαστήρια, φτιάξανε πλατφόρμες, τα πειθαρχικά και οι ΕΔΕ βροχή. Απέκτησες μανία καταδίωξης ότι κάτι θα γίνει και θα βρεις το μπελά σου. Δεν κάνεις πια τη δουλειά σου απρόσκοπτα, απλά καλύπτεις τα νώτα σου γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Εσύ ο υπεύθυνος για τα πάντα και ο παντοτινός φταίχτης για ό,τι συμβεί στο σχολείο. Άκου τώρα και αυτό: Από τώρα και στο εξής πλέον είσαι υπεύθυνος και για ό,τι κάνει ή πάθει ένας μαθητής σου και έξω από το σχολείο όπως ένα βράδυ μίας μέρας των θερινών σου διακοπών. Για αυτό λοιπόν καταγράφεις, παρατηρείς, επεμβαίνεις, προστρέχεις στον εισαγγελέα, στη δίωξη του ηλεκτρονικού εγκλήματος, στην αστυνομία, παντού. Σου λένε ότι είναι όλη δική σου η ευθύνη, πρέπει να προλάβεις το κακό. Μα υπάρχει όμως μεγαλύτερο κακό από τον τρομοκρατημένο δάσκαλο;    

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ