Κάτι χάνεται χρόνο με το χρόνο στο βλέμμα των παιδιών και αυτό ειδικά σήμερα φαίνεται τόσο έντονα όταν λόγω της μάσκας αντικρίζεις μόνο μάτια. Ανησυχώ όταν βλέπω παιδιά που τους μιλάς κατ’ ιδίαν και δεν μπορούν να κρατήσουν βλεμματική επαφή μαζί σου ούτε για μερικά δευτερόλεπτα. Παιδιά που η προσοχή τους διασπάται για ψύλλου πήδημα και που για να τραβήξεις το ενδιαφέρον τους ως εκπαιδευτικός πρέπει διαρκώς «να βγάζεις λαγούς μέσα από το καπέλο σου». Παιδιά που κοιτούν αλλά δε βλέπουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου