Αφήστε με, είμαι σε μεγάλη αναταραχή ο εκπαιδευτικός. Τα γράμματα τα αγαπώ, τον κορωνοϊό τον μισώ. Κάποιοι όμως, όνομα και μη χωριό, τα έβαλαν μαζί αυτά τα δυό. «Θες γράμματα για τα παιδιά;» με ρώτησαν. «Ναι. Θέλει και ερώτημα;» απάντησα. «Τότε να τα βάλεις με τον κορωνοϊό» μου είπαν. Να τα βάλω μαζί του δέχτηκα. «Με τι όπλα;» ρώτησα. «Με το φοβερό και τρομερό υπερόπλο: τη μάσκα» απάντησαν με ενθουσιασμό. Και δεν ήταν ο ενθουσιασμός τους που με έπεισε να πω το ναι αλλά η λαχτάρα μου να μάθουν τα παιδιά γράμματα. Και ας ήξερα πως η μάσκα, όσο και αν είναι απαραίτητη, με τίποτα δεν αρκεί.
Μία εβδομάδα έχει περάσει με τη χρήση του υπερόπλου μάσκα και εγώ πλέον αναρωτιέμαι: τι γίνεται όταν το μοναδικό όπλο που έχεις για τον κορωνοϊό στρέφει κάποιες φορές τη κάννη του και εναντίον των γραμμάτων; Γιατί, κακά τα ψέματα, γράμματα σημαίνει επικοινωνία, σημαίνει εκφραστικά μέσα, σημαίνει χαμόγελα. Και η μάσκα, μεταξύ μας, τα λιγοστεύει πολύ όλα αυτά.
Επειδή όμως δεν πρέπει να γκρινιάζουμε δεν θα σας πω
μόνο για τους κινδύνους και τα αρνητικά από τη νέα πραγματικότητα που βιώνω ως
εκπαιδευτικός φέτος στο σχολείο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου