ΜΠΕ ΣΕ ΟΛΑ

Αναρωτιέμαι τις τελευταίες μέρες ποιο είναι το πραγματικό ερώτημα του δημοψηφίσματος; Είμαι πεπεισμένος ότι σίγουρα δεν είναι το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τα μέτρα που προτείνουν οι θεσμοί. Ποιο είναι λοιπόν αυτό το καθοριστικό κλικ που γίνεται στο μυαλό μας και που μας κάνει να διαλέξουμε ένα ΟΧΙ ή ένα ΝΑΙ;

Σίγουρα από τους διαπλεκόμενους με το σύστημα, από τους έχοντες ,από αυτούς που σηκώνουν ψηλά τη σημαία της ενότητας αλλά που όταν τους μιλάς για ισότητα σηκώνουν τα χέρια ψηλά, από αυτούς που χρωστάνε χάρες σε πολιτικούς και τους βαθιά συντηρητικούς και φοβισμένους δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό από το ΝΑΙ . Αυτοί όμως δεν είναι τόσο πολλοί. Θα περίμενε κανείς ότι το ποσοστό του ΝΑΙ θα ήταν ιδιαίτερο χαμηλό. Και όμως δεν είναι. Προφανώς λοιπόν υπάρχει πολύς κόσμος που είναι έτοιμος να ψηφίσει ΝΑΙ για εντελώς υποκειμενικούς λόγους.

Θα περίμενε κανείς ότι ο κόσμος που έχει πληγεί από την κρίση ,που δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα ,που είναι άνεργος ,που ζει με δανεικά ή με τις συντάξεις των παππούδων ,που δεν έχει τίποτα ή έχει πολύ λίγα να χάσει ότι θα έριχνε ένα τεράστιο ΟΧΙ στην κάλπη που θα εξέφραζε την αποδοκιμασία του και σε όλους αυτούς που τον έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Και όμως. Ένα μεγάλο ποσοστό από αυτούς δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΝΑΙ. Ο λόγος που προβάλουν οι ίδιοι είναι ότι η πείνα έχει πολλές διαβαθμίσεις. Ναι μεν σου λένε έτσι όπως είναι τα πράγματα ουσιαστικά επιβιώνουν ,δεν ζούνε, αλλά υπάρχει πάντα και το χειρότερο. Τους αρκεί ένα πιάτο φαί και η ελπίδα ότι τα πράγματα μπορεί αύριο να αλλάξουν. Τι εκφράζουν όμως κατά βάθος αυτοί οι απελπισμένοι άνθρωποι; Δυστυχώς έχουν αναπτύξει την ψυχολογία του ελεήμονα ,του ανθρωπάκου και τελικά του δούλου που εξαρτά τόσο πολύ επιβίωσή του από την ευημερία των αφεντικών του που τελικά ταυτίζει το συμφέρον του με το συμφέρον των αφεντικών του. Κάποιες πολιτικές ιδεολογίες θεωρούν ότι η φτώχεια του λαού είναι μόνη αιτία που μπορεί να τον κάνει να επαναστατήσει. Στην προκειμένη περίπτωση αυτό δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Η φτώχεια πολλές φορές διαμορφώνει συντηρητική διάθεση και όχι επαναστατική. Δυστυχώς ο καπιταλισμός είναι πολύ καλά διαβασμένος. Οι λαϊκές μάζες δυσκολεύονται να ανατρέψουν το κεφάλαιο γιατί φοβούνται μην και οι ίδιες καταστραφούν. Κατά την γνώμη μου υπάρχει μόνο μια αξία που μπορεί να ξυπνήσει το λαό και να τον κάνει επαναστατήσει , η πραγματική παιδεία.

Υ.Γ Θα τολμήσω να αναδιατυπώσω το ερώτημα του δημοψηφίσματος της Κυριακής 5 Ιουλίου:

Όσοι είναι υπέρ της διατήρησης της υπάρχουσας κατάστασης στη χώρα μας ψηφίζουν ΝΑΙ

Όσοι θέλουν να αλλάξει η κατάσταση στη χώρα μας ψηφίζουν ΟΧΙ

(Του Δημήτρη Τσιριγώτη)