Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013

Τα ΄΄κακομαθημένα΄΄ του Δ.Τσιριγώτη


Θα τον δείτε στις παρέες να πρωταγωνιστεί. Οι ήπιοι τόνοι δεν είναι γιαυτόν.  Οι άλλοι τον ακούνε .Γιατί; Γιατί δεν έχουν άλλες επιλογές .Δεν αντέχουν τις σιωπές οι  παρέες. Και αυτός κάνει θόρυβο και ποτέ δεν σωπαίνει. Βάζει φωτιές και κάνει τα αίματα να ανάβουν. Μιλάει χωρίς να σκέφτεται και οι άλλοι ακούνε χωρίς να σκέφτονται. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι. Δεν έχει σημασία τι λέει .Σημασία έχει ότι για κάποιο περίεργο λόγο οι άλλοι ακολουθούνε. Αυτά που λέει είναι τετριμμένα –κάπου τα έχουμε ξανακούσει και κάπου και αυτός τα έχει ξαναπεί. Δεν ξέρει πολλά αλλά έχει άποψη για όλα. Δεν είναι μορφωμένος αλλά είναι ενημερωμένος. Χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει για να μην του πάρει κανείς τον προβολέα από πάνω του .Δυνατή φωνή ,σίγουρο ύφος ,καλές ατάκες που τις επιστρατεύει κυρίως για να ξαναπάρει γρήγορα το λόγο. Έχει απόθεμα βεγγαλικών.   Βέβαια ο τρόπος για να είναι ο  κεντρικός   άξονας μιας παρέας ,αυτός που κρατάει το μεγάλο στύλο στο κέντρο από  το γαϊτανάκι είναι  ένας: διαφωνεί έντονα με όλους και εκφράζει προβοκατόρικες απόψεις. Οπότε πλέον έρχεται σε προσωπική αντιπαράθεση με τον καθένα .Κάνει επίθεση στους άλλους οπότε τους προκαλεί να του απαντήσουν. Οπότε όλοι  πέφτουν στη παγίδα του να ασχοληθούν μαζί του.  Ακόμα και όταν συμφωνεί με κάποιον το κάνει για να διαφωνήσει με κάποιον άλλο .Επιδιώκει το διαίρει και βασίλευε, ώστε να ανακηρύσσετε  αυτός τελικός νικητής .Δεν τον ενδιαφέρει να ακούσει και να μάθει από τους άλλους .Εξάλλου μαθαίνω σημαίνει μετανοώ  και αλλάζω την άποψη που είχα μέχρι τώρα για κάτι  ̇παρ ’ όλο που πονάει πολλές φορές. Αυτός καλύτερα να πεθάνει παρά να μετανοήσει και να αλλάξει τις απόψεις του. Νιώθει άγχος  όταν μιλάει κάποιος άλλος. Όταν κάποιος άλλος πάρει το λόγο αμέσως σκέφτεται πως θα του τον κλέψει πίσω. Το τρόπαιό του είναι  το επίκεντρο. Θυμίζει τετράχρονο παιδάκι που ζηλεύει οτιδήποτε παίρνει την προσοχή από πάνω του. Και όπως ένα τετράχρονο καταφέρνει τελικά να παίρνει όση προσοχή θέλει έτσι και αυτός κάνει το ίδιο. Ο λόγος είναι απλός :από τη στιγμή που δεν μπορεί και δεν θέλει να υπάρχει αλλιώς τότε η μοναδική άλλη επιλογή είναι να μην υπάρχει καθόλου(και φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο για τη παρέα).Οπότε αναγκαστικά η παρέα τον δέχεται και τον κάνει και χάζι. Και   όπως ένα παιδάκι το έχουν κακομάθει  οι γονείς του και δεν μπορεί να μοιράζεται έτσι και αυτόν τον έχει κακομάθει η παρέα. Τι θα κάνουμε με αυτούς που δεν θέλουν να μεγαλώσουν ;

2 σχόλια:

  1. Νομίζω είναι διαχρονικό το φαινόμενο της ύπαρξης ενός ατόμου με ηγετικά "θέλω" σε κάθε παρέα. Το ζήτημα είναι ότι αυτά τα άτομα, μέσα από τη διαδικασία που περιέγραψες, είναι ικανά να οδηγήσουν μια ολόκληρη παρέα στην καταστροφή προσπαθώντας να καλύψουν τα εσωτερικά τους κενά. Η παραστατική απεικόνηση του "τυπά" της παρέας μου ξεδίπλωσε την εικόνα ενός παλιού φίλου που τώρα συνειδητοποιώ με τι δόλια μέσα βρισκόταν στο επίκεντρο. Τελικά τον απέβαλε η ίδια η παρέα.
    Πολύ ωραίο άρθρο Δημήτρη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ πολύ Νικόλα.Η ισότητα ή ο ατομισμός είναι επιλογές που φαίνονται στις μικρές καθημερινές μας συμπεριφορές.Το σωστό ΄΄μοίρασμα΄΄ του επίκεντρου σε μια παρέα μετράει την αξία της.Το να ακους είναι πολύ πιο ουσιαστικό από το να μιλάς και δείχνει ωριμότητα.Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που λέγανε λίγα σε μια παρέα αλλά που ένιωθες οτι ΄΄είναι εκεί΄΄ και την απολαμβάνανε χωρίς να γίνονται συχνά το επίκεντρο. Ισως γιατί εγώ δεν είμαι καθόλου έτσι.Κακά τα ψέματα το επίκεντρο είναι πολύ γλυκό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή