Οι ανάγκες των παιδιών δεν καλύπτονται με υποκατάστατα

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί τη σημερινή εποχή σίγουρα θα έχουν διαπιστώσει την αυξημένη ανάγκη που έχουν τα παιδιά να μιλάνε για πράγματα που αφορούν το μικρόκοσμό τους. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του μαθήματος, πολλά παιδιά παίρνουν τον λόγο, παρεκκλίνουν εντελώς από το μάθημα και αρχίζουν να αφηγούνται «προσωπικές ιστορίες» με πάθος. Οι εκπαιδευτικοί βιώνουν έντονη διλημματική κατάσταση γιατί από τη μία συναισθάνονται την έντονη ανάγκη των παιδιών να εκφραστούν και από την άλλη νιώθουν πως το μάθημα κινδυνεύει να φύγει τελείως από το συνήθη δρόμο του και να μετατραπεί σε σκυταλοδρομία παιδικών αφηγήσεων.

Εκτός από το παραπάνω έχουμε όξυνση και άλλων φαινομένων: μαθητές που δεν μπορούν να σταματήσουν να μιλάνε κρυφά με τους διπλανούς τους, μαθητές που πετάγονται συνεχώς και λένε αστεία διακόπτοντας το μάθημα και τραβώντας την προσοχή πάνω τους και μαθητές που ξαφνικά αρχίζουν φωναχτά το διάλογο με τους συμμαθητές τους για άσχετα με το μάθημα θέματα χωρίς να συναισθάνονται το άκαιρο και το άτοπο της πράξης τους. Επίσης παρατηρείται το φαινόμενο αρκετοί μαθητές να προσκολλώνται σε εκπαιδευτικούς κυρίως κατά τη διάρκεια των διαλλειμάτων αντί να βρίσκονται σε παρέες συμμαθητών τους. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς έχουν την τάση να μοιράζονται με τους εκπαιδευτικούς πολύ προσωπικά θέματα που τους απασχολούν.

Οι παραπάνω συμπεριφορές των παιδιών είναι εντελώς παρορμητικές και μοιάζει σαν να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Δεν θέλει και πολύ ανάλυση για να καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα πως τέτοιου είδους συμπεριφορές έρχονται ως υποκατάστατα σε πραγματικές ανάγκες των παιδιών. Ανάγκες που έχουν να κάνουν με το έλλειμμα επικοινωνίας και προσοχής που βιώνουν στη ζωή τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή ΕΔΩ