Τα σχολεία άνοιξαν. Η Παιδεία δεν φάνηκε. Μόνο η Εκπαίδευση
και αυτή λαβωμένη. Το να καλλιεργούμε στα παιδιά συμπεριφορές και νοοτροπίες
κοπανατζήδων, ψευτών, τεμπέληδων και αδιάφορων δεν είναι κανονικότητα, δεν
είναι Παιδεία, είναι ντροπή!
Όταν η παροχή Παιδείας συγχέεται με
την καταστροφή της
Στην χώρα μας υπάρχει μια μόνιμη σύγχυση μεταξύ των εννοιών
της Παιδείας και της Εκπαίδευσης. Στο μυαλό των περισσοτέρων ταυτίζονται.
Σκοπός της Παιδείας είναι να αποκτήσει το άτομο ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Η Εκπαίδευση
με τη σειρά της αφορά την παροχή εφοδίων και ανάπτυξη δεξιοτήτων με σκοπό
κυρίως την επαγγελματική πορεία του ατόμου. Ο ρόλος του σχολείου είναι φυσικά
να παρέχει στα παιδιά και τα δύο, και Παιδεία και Εκπαίδευση. Τι συμβαίνει όμως
όταν αυτές οι δύο έννοιες έχουν διαστρεβλωθεί τόσο πολύ στις συνειδήσεις των
ανθρώπων που πλέον εκφράζουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι; Εκεί
αλήθεια τι μπορεί να κάνει το σχολείο; Τι μπορούν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί
όταν η επικρατούσα εξίσωση είναι η εξής: Παιδεία = Εκπαίδευση= Απόκτηση
Πιστοποιητικών Προσόντων με κάθε κόστος (ακόμα και αν είναι ενάντια στην
Παιδεία). Καταλήγουμε στο άτοπο: Παιδεία= Απαιδεία.
Είναι τόσο παράδοξο το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία
της κοινωνίας μας θεωρεί πως παρέχει Παιδεία την ίδια ώρα που την καταστρέφει. Κακά
τα ψέματα η Παιδεία δίνεται στα παιδιά πάντα με το παράδειγμα. Το παράδειγμα
που παίρνουν αυτό το διάστημα τα παιδιά καθόλου δεν προάγει την Παιδεία τους,
το αντίθετο μάλιστα. Και όταν η Παιδεία καταστρέφεται υπάρχει ο ηθικός
αυτουργός της καταστροφής, υπάρχει και αυτός που συναινεί στην καταστροφή και
υπάρχουν και τα θύματα. Από την ώρα που
άνοιξαν τα σχολεία η καταστροφή έχει την υπογραφή του υπουργείου Παιδείας, έχει
την συναίνεση από πολλούς γονείς και έχει ως θύματα τα παιδιά τα οποία ωθούνται
να γίνουν αυτό που κατηγορούν τους περισσότερους μεγάλους πως είναι.
