Αν πραγματοποιούταν μια έρευνα που θα έθετε στους Έλληνες
γονείς την ερώτηση «επιτυχία ή ευτυχία είναι αυτό που θέλετε για τα παιδιά σας;»,
η συντριπτική πλειοψηφία θα απαντούσε, χωρίς δεύτερη σκέψη, «την ευτυχία τους,
εννοείται». Κάποιοι πιθανόν να απαντούσαν: «μα η επιτυχία βοηθάει στην ευτυχία,
άρα και τα δύο». Κανείς όμως δεν θα απαντούσε σκέτο «επιτυχία». Το συμπέρασμα λοιπόν
της έρευνας θα ήταν ότι οι Έλληνες γονείς αισθάνονται ως πρώτη τους επιθυμία
την ευτυχία των παιδιών τους και μετά έρχεται η επιτυχία τους. Προσωπικά όμως
θα είχα εντελώς διαφορετική άποψη: θα θεωρούσα την έρευνα άκυρη και ένα τέτοιο
συμπέρασμα ψευδές. Ψευδές, όχι γιατί οι γονείς θα απαντούσαν ηθελημένα ψέματα
αλλά γιατί έχουν μια ψευδή ιδέα όσον αφορά τις προσδοκίες που έχουν από τα
παιδιά τους. Άλλα όνειρα έχουν για τα παιδιά τους και άλλα θέλουν να πιστεύουν
ότι έχουν.
Ποιες είναι οι πιο συνηθισμένες ευχές που δίνουμε στα
παιδιά; «Καλή πρόοδο», «καλή επιτυχία στις εξετάσεις», «συγχαρητήρια που πήρες
το τάδε δίπλωμα ή πτυχίο». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει γονείς να εκφράζουν
ως απολογισμό ζωής: «κατάφερα και σπούδασα τα παιδιά μου» ή «έβγαλα ένα γιατρό
και μια δικηγόρο»; Καμαρώνουμε για τα παιδιά μας όταν είναι καλοί μαθητές,
επιτυχόντες σε εξετάσεις, επιτυχημένοι επαγγελματίες και καλά κάνουμε. Αλλά πότε
ήταν η τελευταία φορά που καμαρώσαμε επειδή απλά είδαμε το παιδί μας να
χαμογελάει, επειδή το είδαμε να νοιάζεται για άλλους ανθρώπους ή να κάνει μία
καλή πράξη ή επειδή είπε ένα ωραίο αστείο ή ανέπτυξε ένα καλό επιχείρημα σε μια
συζήτηση; Πότε νιώσαμε ότι αυτό το πλάσμα είναι απλά ένα δώρο που δεν
χρειάζεται κανένα παράσημο, καμία επιτυχία, καμία λάμψη για να μας ομορφαίνει
τη ζωή; Αλήθεια κοιτάμε ποτέ τα παιδιά μας με τα δικά μας μάτια ή μόνο με τα
μάτια των άλλων;
