Καζαμίας για την Παιδεία 2017 (σάτιρα)

Στο κείμενο αυτό αναφέρονται οι προβλέψεις για την Παιδεία για το έτος 2017 με βάση τις εξαγγελίες του υπουργείου Παιδείας, έτσι όμως όπως αυτές γίνονται αντιληπτές από την αφεντιά μου.
1) Δημοτικοποίηση του Γυμνασίου

Πολλοί μιλάνε για τους κινδύνους της περίφημης «Γυμνασιοποίησης» του Δημοτικού η οποία αναφέρεται στη συμμετοχή εκπαιδευτικών ειδικοτήτων στα προγράμματα του Δημοτικού. Πολύ φοβάμαι όμως ότι λόγω της πολιτικής που ακολουθείται με την ενοποίηση ειδικοτήτων που έχει εξαγγείλει το υπουργείο και το άνοιγμα των αναθέσεων στο Γυμνάσιο είναι επίσης ορατός ο κίνδυνος «Δημοτικοποίησης» του Γυμνασίου. Δηλαδή οι ειδικότητες να γίνουν αρχικά λίγες, μετά ελάχιστες και στο τέλος η εξής μια : ο «Καθη-δάσκαλος». Δηλαδή ένα είδος δασκάλου για το Γυμνάσιο, που θα μπορεί να διδάξει όλα τα μαθήματα. Θα σας πω κάτι αλλά να μείνει μεταξύ μας: Αυτός ο τίτλος του «πολύ-εργαλείου» εμένα πολύ με κολακεύει. Ήδη εγώ έχω ξεκινήσει την προετοιμασία για την νέα εποχή : παρόλο που είμαι φυσικός ακούω Ζουράρι για να φρεσκάρω λίγο τα αρχαία μου και Τσίπρα για να αποκτήσω προφορά στα αγγλικά μου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Εκπαιδευτικός πρωταγωνιστής και μαθητές κομπάρσοι ή θεατές. Αυτό θέλουμε;

Το παρακάτω κείμενο είναι μέρος της αυτοκριτικής μου. Ως εκπαιδευτικού, ως παιδαγωγού.

Δεν είναι δυνατόν τα σημερινά παιδιά να μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο που μαθαίναμε και εμείς και οι προ-παππούδες μας. Τρομάζω όταν μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να μου θυμίζει τους δικούς μου καθηγητές που είχα παιδί. Να χρησιμοποιώ τους ίδιους τρόπους επαναφοράς στην τάξη, τις ίδιες μεθόδους τυποποιημένης διδασκαλίας, να καλλιεργώ και εγώ στους μαθητές μου τόσο έντονο πάθος για βαθμούς που να υπερκαλύπτει κάθε πραγματικό ενδιαφέρον για τη μάθηση. Μοιάζει σαν η παιδαγωγική επιστήμη να έχει κολλήσει κάπου στο πολύ μακρινό παρελθόν.
Και ενώ είπα ωραία το ποίημα στον ΑΣΕΠ επιλέγοντας την σωστή απάντηση : «μαθητοκεντρική διδασκαλία» και ενώ τραγούδησα με πάθος το «we don't need no education» και ενώ έκλαψα με τον «κύκλο των χαμένων ποιητών», μετά μπήκα στην τάξη και έκανα τα ακριβώς αντίθετα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ   ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ

Πως μας ελέγχουν τελικά; Μέσω του φόβου(Όργουελ) ή μήπως μέσω της αδιάκοπης αναζήτησης ευχαρίστησης(Χάξλεϋ);

“Τι είναι χειρότερο άραγε; Να βλέπει κάποιος θεωρίες συνωμοσίας ή να κάνει ότι δεν βλέπει τις πράξεις των συνωμοτών; “

Ο Τζώρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «1984», που εκδόθηκε το 1949, προέβλεψε ότι κάποια στιγμή στο μέλλον -συγκεκριμένα το έτος 1984- ο κόσμος θα φτάσει σε ένα σημείο όπου θα υπάρχει ένα και μοναδικό ολοκληρωτικό καθεστώς που θα ασκεί τον απόλυτο έλεγχο στις συνειδήσεις και ως εκ τούτου και στις συμπεριφορές των ανθρώπων. Ότι το Κόμμα θα ασκούσε την εξουσία μέσω της προσωποποίησης του, αυτής του Μεγάλου Αδελφού. Ο στόχος του Μεγάλου Αδελφού θα ήταν ο απόλυτος έλεγχος της σκέψης και της ελευθερίας της έκφρασης που θα μπορούσε να επιτευχθεί μέσω των απαγορεύσεων και του φόβου, δηλαδή με την τρομοκράτηση και την καταστολή.

Αντιθέτως ο Άλντους Χάξλεϋ στο βιβλίο του «Brave New World» (Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος) που εκδόθηκε το 1932 προέβλεπε ότι στο μέλλον, εν έτει 2495, θα έχει επικρατήσει το Παγκόσμιο Κράτος με τη βοήθεια των Δέκα Μεγάλων Διαχειριστών, δηλαδή δέκα ισχυρότατων αφεντικών που θα έχουν σαν σκοπό να μετατρέψουν τους ανθρώπους σε ευτυχισμένους δούλους, χωρίς τη χρήση βίας ,τρομοκρατίας και καταστολής. Για αυτούς το θέμα θα ήταν ξεκάθαρο. Αν μπορούσαν να εξαλείψουν την Παιδεία, την Ιστορία, την Παράδοση, την Τέχνη, την Πολιτική, τη Θρησκεία, την Πάλη των Τάξεων, τον θεσμό της Οικογένειας, την Αγάπη τότε οι άνθρωποι θα ήταν ευτυχισμένοι. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ 

Όταν οι εκπαιδευτικοί μπαίνουν στο μικροσκόπιο, στο μεγεθυντικό φακό και στο σκόπευτρο των γονέων

Είναι ωφέλιμη η σχέση των εκπαιδευτικών με τους γονείς; Όχι απλά είναι ωφέλιμη, είναι απαραίτητη. Για την ακρίβεια είναι ένα από τα βασικότερα στοιχεία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το θέμα όμως είναι η σχέση αυτή να καθίσταται γόνιμη και αρμονική.   

Οι ρόλοι του γονέα και του εκπαιδευτικού είναι συμπληρωματικοί και διακριτοί μεταξύ τους αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί υπερβολικά η επικάλυψη, κυρίως λόγω των γονέων που παρεμβαίνουν στη δουλειά των εκπαιδευτικών. Πολλοί γονείς αντιμετωπίζουν τους εκπαιδευτικούς ως εχθρούς και όχι ως συμμάχους στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Πολλοί εκπαιδευτικοί, από την άλλη πλευρά, αντιδρούν με υπερβολικά αμυντικό τρόπο και με καχυποψία στις ανησυχίες, παρατηρήσεις και παράπονα που τους εκφράζουν οι γονείς. Φαίνεται ότι στις μέρες μας επικρατεί ανταγωνισμός και ότι έχει χαθεί η απαραίτητη εμπιστοσύνη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Ώστε η δουλειά των εκπαιδευτικών είναι εύκολη;

Πολλοί λένε ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι εύκολη. Αν την αγαπάς πραγματικά μπορεί να σε γεμίζει και να σου δίνει ένα νόημα ζωής αλλά το περίεργο είναι ότι αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που την καθιστά δύσκολη. Γιατί αυτή η αγάπη είναι που σε κάνει να επιδιώκεις να γίνεσαι όλο και καλύτερος, να τρώγεσαι με τα ρούχα σου και ησυχία να μην έχεις. Όσο για εκείνους που δεν την κάνουν με μεράκι όχι μόνο εύκολη δεν είναι, είναι βασανιστική.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ   ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Οι αλλαγές στο Γυμνάσιο έκοψαν ποσότητα αλλά δεν πρόσθεσαν ποιότητα

Όπως είναι γνωστό, από τον Σεπτέμβριο του 2016 τέθηκαν σε εφαρμογή οι αλλαγές στην λειτουργία του Γυμνασίου. Κατά την προσωπική μου άποψη κάποιες από τις αλλαγές αυτές κινούνται προς την σωστή κατεύθυνση (καθιέρωση 2 τετραμήνων αντί 3 τριμήνων, μετατόπιση της εξεταστικής περιόδου των ανεξεταστέων από τον Σεπτέμβρη στον Ιούνιο και αύξηση του ετήσιου χρόνου που γίνονται μαθήματα αφού από εδώ και στο εξής θα σταματούν την 31η Μαΐου). Όμως η καθιέρωση 4 μόνο μαθημάτων για τις προαγωγικές εξετάσεις, καθώς και η μείωση των συνολικών ωρών του εβδομαδιαίου προγράμματος των μαθητών (από 35 ώρες σε 32), είναι κατά τη γνώμη, τελείως λανθασμένες επιλογές και ήδη είναι εμφανή τα πρώτα αρνητικά σημάδια.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  

Γιατί αλήθεια τόση εμμονή για αξιολόγηση των εκπαιδευτικών;

«Αξιολόγηση»: Τι υπέροχη λέξη. Όμως πίσω από αυτή την όμορφη λέξη, ενίοτε, κρύβεται το ψαλίδισμα των εργασιακών κεκτημένων, οι απολύσεις και η χειραγώγηση των εργαζομένων. Τη μία καλοπιάνει σα χάδι και την άλλη… μαχαίρι.

Τι κρύβεται πίσω από την εμμονή κάποιων κομμάτων για   αξιολόγηση των εκπαιδευτικών;

Με βάση το Σύνταγμα η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι κατοχυρωμένη. Όμως,  πιο αναλυτικά ο νόμος αναφέρει το εξής: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Ουσιαστικά δηλαδή αναφέρει ότι άμα οι θέσεις καταργηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι που τις κατείχαν απολύονται. Με ποιους τρόπους όμως μπορεί να γίνει κατάργηση θέσεων;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  

Είμαι μόνιμος. Γιατί να με ενδιαφέρει για τους αναπληρωτές;

Η απάντηση είναι αρκετά προφανής. Φυσικά και πρέπει να σε ενδιαφέρει αν πραγματικά νοιάζεσαι για το σχολείο και τους μαθητές. Η ύπαρξη εκπαιδευτικών που είναι σε εργασιακή ανασφάλεια, που βιώνουν μεγάλη αγωνία για την ετήσια πρόσληψή τους, που το μυαλό τους βασανίζεται από την ερώτηση: «μήπως φέτος είναι η τελευταία μου χρονιά;», που δεν απολαμβάνουν τα ίδια εργασιακά προνόμια με τους μόνιμους, που αλλάζουν συνέχεια σχολείο, που η προσωρινότητά τους όχι μόνο στο ίδιο σχολείο αλλά και στον ίδιο τον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης είναι εμπόδιο στη συμμετοχή τους σε συλλογικές διαδικασίες και συνδικαλιστικές δράσεις και που συνήθως προσλαμβάνονται καθυστερημένα (αρκετά μετά την έναρξη του διδακτικού έτους), επηρεάζει πάρα πολύ την ομαλή λειτουργία των σχολείων και ως εκ τούτου και την ίδια την μαθησιακή διαδικασία. Εν τέλει δηλαδή αφορά όλους τους εμπλεκομένους με την εκπαιδευτική διαδικασία, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και κυρίως τους μαθητές. Υπάρχει κανείς που να διαφωνεί ότι η ποιότητα της εργασίας των εκπαιδευτικών είναι άμεσα εξαρτώμενη από την ποιότητα των εργασιακών τους δικαιωμάτων; ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ 

Πραγματικές ιστορίες εκπαιδευτικής τρέλας

Οι παρακάτω τέσσερις μικρές ιστορίες είναι στηριγμένες σε πραγματικά γεγονότα. Μόνο κάποια ονόματα και λεπτομέρειες έχουν αλλάξει για την προστασία προσωπικών δεδομένων. Μια μικρή ιστορία λοιπόν για τους γονείς, μια για τους μαθητές, μια για το υπουργείο Παιδείας και μια για τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί άλλωστε είναι και οι πρωταγωνιστές του συστήματος εκπαίδευσης. Τι κοινό έχουν μεταξύ τους οι ιστορίες αυτές; Επιφανειακά, μπόλικη δόση σουρεαλισμού και τρέλας. Κατά βάθος όμως…………….

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ  ΑΡΘΡΟ 

ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ

Σπέρνουν διχόνοια μεταξύ των εκπαιδευτικών

Αξιοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και στο βάθος ανθρωποφαγία

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο είναι ένα πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα πριν λίγες ημέρες στο οποίο ήμουν αυτόπτης μάρτυρας. Ήτανε μεσημέρι και επέστρεφα με τον προαστιακό από το σχολείο στο οποίο διδάσκω στη Δυτική Αττική. Παραδίπλα μου καθότανε μια παρέα αποτελούμενη από τρεις πολύ νεαρές κυρίες που συζητούσαν για τα σχολεία στα οποία υπηρετούσαν ως αναπληρώτριες καθηγήτριες και τα προβλήματα που έχει ο κλάδος τους σε σχέση με τις προσλήψεις για το επόμενο σχολικό έτος. Ξαφνικά όμως η συζήτηση πήρε μια περίεργη τροπή. Λέει η μια από αυτές : «Κακά τα ψέματα, μια είναι η λύση. Να απολύσει όλους αυτούς τους ρεμπεσκέδες και μεγάλους σε ηλικία μονίμους και να προσλάβει εμάς που έχουμε όρεξη για δουλειά και αντοχές, που έχουμε και πιο πολλά προσόντα». Μια άλλη συνεχίζει: « είδες, είδες πόσο τρέμουνε την αξιολόγηση; Φοβούνται ρε παιδάκι μου γιατί είναι άχρηστοι και το ξέρουν. Αλλά τι περιμένεις, αξιοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα»; Στην αρχή εκνευρίστηκα ,αλλά μετά από λίγο όταν μου πέρασαν τα νεύρα, δεν ξέρω γιατί, αλλά με έπιασε ένας αδιόρατος φόβος. Δεν ήτανε τα λόγια τους που με έκαναν να φοβηθώ. Ήταν τα βλέμματα. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  

Τα νέα μέτρα οδηγούν τους εκπαιδευτικούς στην εξουθένωση

Το κείμενο αυτό δεν αποτελεί γενική κριτική για τα τελικά πορίσματα του Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία. Επικεντρώνεται αποκλειστικά σε εκείνους που καλούνται να τα εφαρμόσουν, στους εκπαιδευτικούς. Το πνεύμα των πορισμάτων είναι σαφές: Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να βγάλουν το φίδι από την τρύπα με αυξημένο τον κίνδυνο να δεχτούν πρώτα οι ίδιοι το τσίμπημα αυτού του φιδιού. Μεταξύ άλλων, είναι φανερό ότι προτείνεται άμεση αύξηση εργασιακού ωραρίου και φόρτου και, τολμώ να πω, και έμμεση αύξηση διδακτικού ωραρίου (η εξήγηση δίνεται παρακάτω). Tο σκεπτικό είναι το γνωστό: «do more, with less».
Ποιοι είναι λοιπόν, σύμφωνα με τα τελικά πορίσματα, οι επιπλέον ρόλοι που θα επωμιστούν οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία και που έρχονται να προστεθούν στην ήδη πολύ επιβαρυμένη εργασιακή τους καθημερινότητα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ   ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Τα παράδοξα που βιώνουν οι μαθητές

~ Παράδοξο είναι να έχουν κάνει οι μαθητές αναλύσεις επί αναλύσεων σε λογοτεχνικά κείμενα και παρόλα αυτά να μην έχουν διαβάσει ούτε ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή να μην τους έχει γεννηθεί η λαχτάρα για το διάβασμα τέτοιων βιβλίων. Χαμένοι μέσα σε απαρέμφατα , σε αντώνυμα , στην ανάλυση στίχο –στίχο και στην ανακήρυξη του Dan Brown ως τον πιο σημαντικό λογοτέχνη που γνωρίζουν.
~Παράδοξο είναι να θεωρούν οι μαθητές ως την πιο ευχάριστη ανάμνηση από την σχολική τους ζωή : «τότε που έγινε χαμός στην εκδρομή στο τάδε σκυλάδικο ή κλαμπ».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ      ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ ή ΕΔΩ 

Μαθητές με καλές επιδόσεις και αδιαφορία για τη γνώση. Αυτό θέλουμε;

«Αν δεν υπάρχει έρωτας μες στην εκπαίδευση δεν υπάρχει εκπαίδευση»

(Κορνήλιος Καστοριάδης) 

Η Μάθηση επιτυγχάνεται με την αγάπη για τη γνώση και όχι με την καλή επίδοση

Προτείνω στους συναδέλφους εκπαιδευτικούς να κάνουν την εξής έρευνα μέσα στην τάξη: να ζητήσουν από τους άριστους σε επίδοση μαθητές να καταγράψουν ανώνυμα το πως αισθάνονται για το μάθημα που τους διδάσκουν (π.χ τη φυσική ή τα αρχαία) και ποιο είναι το κίνητρό τους για να έχουν καλή επίδοση σε αυτό. Είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγούν από τις απαντήσεις. Ελάχιστοι μαθητές θα δηλώσουν ότι ο λόγος που είναι καλοί σε ένα μάθημα είναι γιατί τους ενδιαφέρει πραγματικά αυτό το μάθημα.

Αυτό που ίσως δεν έχει ποτέ περάσει από το μυαλό μας, είναι ότι μπορεί ένας μαθητής να είναι αποδοτικός σε ένα μάθημα και ταυτόχρονα να μην βρίσκει κανένα ενδιαφέρον για αυτό ή ακόμα και να το απεχθάνεται. Ότι μπορεί να γράφει άριστα στις εξετάσεις ή να λύνει πολύ δύσκολες ασκήσεις αλλά να μην έχει κατανοήσει κατά βάθος το μάθημα αυτό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η απόδοση ενός μαθητή σε ένα μάθημα αξιολογείται με βάση την επιτυχία του σε απόλυτα τυποποιημένες δοκιμασίες και τεστ που πιστοποιούν κατά πόσο ο μαθητής εφαρμόζει πιστά τα όσα του έδειξε ο εκπαιδευτικός. Δηλαδή κατά πόσο ο μαθητής έχει καταφέρει να γίνει αντίγραφο του καθηγητή του. Δεν πιστοποιούν όμως το μέγεθος της εμβάθυνσής του στο μάθημα αυτό. Και φυσικά δεν πιστοποιούν και τα αισθήματά του απέναντι σε αυτό. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Χωρίς σωματική έκφραση το μυαλό των μαθητών ναρκώνεται

«Αυτό που συμβαίνει είναι ότι μεγαλώνοντας τα παιδιά τα εκπαιδεύουμε προοδευτικά από τη μέση και πάνω. Επικεντρώνουμε στο κεφάλι τους. Και ελαφρώς προς τη μία μεριά ,την αριστερή, δηλαδή καλλιεργούμε τη λογική (αναλυτική σκέψη, γλώσσα, μαθηματικά και φυσικές επιστήμες). Δεν υπάρχει ούτε ένα εκπαιδευτικό σύστημα στον πλανήτη που να διδάσκει καθημερινά π.χ χορό στα παιδιά με τον τρόπο που διδάσκονται τα μαθηματικά. Γιατί; Γιατί όχι; Όλοι έχουμε σώματα. Δεν έχουμε;» ( Κεν Ρόμπινσον). ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ ή ΕΔΩ    

Ποιος πυροβόλησε τον Τζέι Αρ; (ταξίδι μνήμης στα 80s)

Τα τελευταία χρόνια  έχω διαπιστώσει ότι σχεδόν ποτέ δεν ανατρέχω σε αναμνήσεις, ότι έχω καβαλήσει το σήμερα και επιταχύνω προς το αύριο. Ότι σπάνια κοιτάω πίσω προς το χτες. Έγραψα λοιπόν αυτό το κείμενο όχι από νοσταλγία για την παιδική μου ηλικία, όχι σαν γυμναστική για το Αλτσχάιμερ αλλά για να νιώσω ότι η τροχιά μου σε αυτόν κόσμο είναι μια συνεχόμενη γραμμή. Συντόνισα λοιπόν τη μηχανή του χρόνου στη δεκαετία του 80 και ταξίδεψα προς τα πίσω. Μην περιμένετε εδώ να ακούσετε τις σημαντικές νεανικές μου στιγμές που με καθόρισαν. Το κλίμα της καθημερινότητας θα προσπαθήσω να σας θυμίσω. Η ελαφρότητα κυριαρχεί στην περιγραφή μου και πως αλλιώς θα μπορούσε να συμβεί όταν συνδυάσετε την παιδική αφέλεια που είχα τότε, και που ελπίζω κάτι από αυτή να μου έχει μείνει και σήμερα, με την γλυκιά αθωότητα μιας ολόκληρης εποχής, εκεί γύρω στα 80s .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ ή ΕΔΩ  ή ΕΔΩ 

Άλλο εκπαιδευτικοί και άλλο εκπαιδευτές αλόγων κούρσας

Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου στη χώρα μας δεν χαίρουν, ως κλάδος, ιδιαίτερης εκτίμησης; Φυσικά το να πούμε ότι οι εκπαιδευτικοί σήμερα είναι λιγότερο καλλιεργημένοι ,με λιγότερα προσόντα και λιγότερο κοντά στα παιδιά από τους παλιότερους είναι επιχειρήματα που καταρρέουν με κρότο. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ότι έχουν αλλάξει οι προσδοκίες των γονέων. Και αυτό που έχει χάσει την αξία του δεν είναι οι εκπαιδευτικοί ως πρόσωπα αλλά ως ο ρόλος που τους ζητούν οι άλλοι να παίξουν.

Ενώ παλιότερα οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο «για να μάθουν γράμματα και να γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία» σήμερα αυτό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα αφού αυτό που λαχταρούν είναι «να περάσουν στο πανεπιστήμιο». Με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα. Ακόμα και εις βάρος των παιδιών τους. Από τη στιγμή λοιπόν που αυτή την εργασία την έχει αναλάβει κατά αποκοπή η παραπαιδεία αυτό για τους γονείς σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου είναι ανάξιοι και αχρείαστοι. Η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική αντιμετώπιση της παιδείας από τους γονείς είναι η βασική αιτία της απαξίωσης των δημόσιων εκπαιδευτικών. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή ΕΔΩ 

Τρελά διλήμματα ενός εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη

Σύμφωνα με μελέτη της UNESCO του 2012 κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός εκπαιδευτικού αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου. Αυτό συμβαίνει διότι η δυσκολία μίας εργασίας καθορίζεται κατά βάση από το πλήθος και τη δυσκολία των αποφάσεων που καλείται να λάβει ο εργαζόμενος κατά τη διάρκειά της. Ο εκπαιδευτικός λοιπόν καλείται να παίρνει συνεχώς πολύ γρήγορες αποφάσεις και να αναπροσαρμόζει την πορεία του μαθήματος σε νέα πάντα δεδομένα, πλέοντας τις περισσότερες φορές σε αχαρτογράφητα νερά. Βιώνει λοιπόν συνεχώς κατά τη διάρκεια του μαθήματος διλημματικές καταστάσεις, εσωτερικές συγκρούσεις , αντιφάσεις ,ματαιώσεις και καλείται να αξιολογήσει και να μοιράσει σε ζωντανό χρόνο την φροντίδα του για δεκάδες μικρούς ανθρώπους. Δεν είναι εύκολη δουλειά να είσαι εκπαιδευτικός και δεν ταιριάζει σε όλους τους ανθρώπους. Όμως οι χαρές μπορεί να είναι τόσο δυνατές που όποιος γλυκαθεί δεν την αλλάζει με τίποτα.
Παρακάτω παραθέτω μόνο μερικά από τα εκατοντάδες παραδείγματα τέτοιων διλημμάτων. Μην σας ξεγελάσει ο ανάλαφρος τρόπος περιγραφής. Η αλήθεια είναι ότι όντως εκ των υστέρων πολλά από αυτά αποκτούν μια ελαφρότητα. Την ώρα όμως που βιώνονται είναι ιδιαίτερα βασανιστικά και στρεσογόνα για τους εκπαιδευτικούς. Και συμβαίνουν όλη την ώρα, πιστέψτε με.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ

Όταν γονείς και μαθητές χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο των εκπαιδευτικών

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν αλλά τα προβλήματα της εκπαίδευσης παραμένουν τα ίδια. Σαν να μην πέρασε μια μέρα για τα θέματα της εκπαίδευσης και εν μέσω εθνικού διαλόγου πέφτουν στο τραπέζι προτάσεις από αριστερά κυβερνητικά χείλη καθώς και από δεξιά αντιπολιτευτικά χείλη που ανταγωνίζονται μεταξύ τους ποιες είναι οι πιο νεοφιλελεύθερες. Σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν οι άνθρωποι που εκφράζουν αυτές τις προτάσεις είναι απλά αφελείς ή είναι πονηροί «λαγοί» που σφυγμομετρούν και προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για αυτά που ήδη έχουν αποφασιστεί.
Όπως και να έχει, είναι φανερό ότι αυτό για το οποίο κόπτεται η πολιτική ηγεσία της χώρας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) είναι : α)πως θα ελαφρύνει ή ακόμη και θα απαλλάξει τελείως, τον κρατικό προϋπολογισμό από τα έξοδα για την παιδεία και β)πως θα πειστούν ή θα πιεστούν οι εκπαιδευτικοί να βάλουν την υπογραφή τους σε κάτι τέτοιο. Κρίνοντας από τις προτάσεις που διατυπώνονται με αφορμή τον εθνικό διάλογο για την παιδεία και λαμβάνοντας υπόψη και την διεθνή εμπειρία θεωρώ πολύ πιθανό για την βρώμικη δουλειά του στριμώγματος των εκπαιδευτικών να χρησιμοποιηθούν οι γονείς και οι μαθητές. Φυσικά με ένα περιτύλιγμα «αγνών προθέσεων» σε μια επιχείρηση του τύπου «καθαρά χέρια».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ ή ΕΔΩ

Οι μη ενδιαφέροντες άνθρωποι

Άλλοι τους λένε μη ενδιαφέροντες, άλλοι συνηθισμένους, άλλοι πεζούς και άλλοι αδιάφορους. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Που δεν σου τραβάνε το βλέμμα. Που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου να στρέψουν τους προβολείς πάνω τους και να πάρουν χειροκρότημα. Είναι τα αυτιά στις παρέες και όχι τα στόματα .Όταν οι περισσότεροι αγωνίζονται για την καλύτερη ατάκα, για το πιο ατράνταχτο επιχείρημα και την ολοκληρωμένη άποψη εκείνοι μονάχα ακούν και χαμογελούν βαθιά. Χαμογελούν γιατί πολύ απλά απολαμβάνουν τους άλλους και όχι τον εαυτό τους. Και αυτό τους είναι αρκετό! Αναρωτιέσαι: ρε διάολε, αυτοί δεν έχουν μικρά ανθρωπάκια μέσα στο κεφάλι τους, ξέρετε από αυτά που ουρλιάζουν για προσοχή και που ησυχάζουν μόνο όταν την πάρουν; Πως μπορούν αλήθεια να αντιστέκονται στην επιθυμία να κάνουν πράγματα για να αρέσουν στους άλλους;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ