Στην ταινία Crash του 2004 ο σεναριογράφος προκειμένου να αιτιολογήσει τα
αυτοκινητιστικά ατυχήματα λέει τα παρακάτω: «Είναι η αίσθηση της επαφής.
Είμαστε πάντα πίσω από μπετό, σίδερο και γυαλί. Έχουμε ανάγκη το άγγιγμα και
καταφεύγουμε σε σύγκρουση πάνω σε κάποιον για να το νιώσουμε».
Κατά γενική ομολογία, σήμερα είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος
για να είσαι παιδί ή να σχετίζεσαι με παιδιά όντας γονέας ή εκπαιδευτικός. Υπάρχει
ένταση και εναντίωση εκατέρωθεν. Λες και τα παιδιά έχουν ξεμείνει από τρόπους
για να επικοινωνήσουν και καταφεύγουν στην έσχατη λύση της σύγκρουσης. Είναι
και αυτός ένας τρόπος για να έλθουν σε επαφή με άλλους.
Είναι αλήθεια πως σήμερα ειδικά στους μαθητές υπάρχει αύξηση
της παραβατικότητας, της νεανικής επιθετικότητας, των εναντιωματικών
συμπεριφορών και της έλλειψης σεβασμού. Οι γονείς ρίχνουν την ευθύνη στους
εκπαιδευτικούς πως δεν μπορούν να κάνουν τα παιδιά τους να πειθαρχήσουν. Οι
εκπαιδευτικοί ρίχνουν την ευθύνη στους γονείς ισχυριζόμενοι πως ότι
επιτυγχάνουν οι ίδιοι στο σχολείο πάει χαμένο αφού οι γονείς έχουν τα παιδιά
τους χωρίς όρια, ανεξέλεγκτα. Και μία ολόκληρη κοινωνία μιλάει για «παλιόπαιδα».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για παιδιά που απλά «δεν είναι καλά».
Και όσο μένουμε στα συμπτώματα και δεν βλέπουμε το πρόβλημα η κατάσταση θα βαίνει επιδεινούμενη. Η αλήθεια είναι πως η καταφυγή των παιδιών στη σύγκρουση για να επικοινωνήσουν σε εμάς ότι δεν καλά είναι ιδιαίτερα ενοχλητική. Πάντως είναι σίγουρα καλύτερη από την αποσιώπηση η οποία θα ήταν η χειρότερη δυνατή αντίδραση. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: ούτε και εμείς οι ενήλικες αυτό το διάστημα είμαστε καλά. Δεν έχουμε το μαξιλαράκι της ψυχικής δύναμης για να απορροφήσουμε την ορμή της σύγκρουσης.
