Οι ανάγκες των παιδιών δεν καλύπτονται με υποκατάστατα

Όσοι είναι εκπαιδευτικοί τη σημερινή εποχή σίγουρα θα έχουν διαπιστώσει την αυξημένη ανάγκη που έχουν τα παιδιά να μιλάνε για πράγματα που αφορούν το μικρόκοσμό τους. Ακόμα και κατά τη διάρκεια του μαθήματος, πολλά παιδιά παίρνουν τον λόγο, παρεκκλίνουν εντελώς από το μάθημα και αρχίζουν να αφηγούνται «προσωπικές ιστορίες» με πάθος. Οι εκπαιδευτικοί βιώνουν έντονη διλημματική κατάσταση γιατί από τη μία συναισθάνονται την έντονη ανάγκη των παιδιών να εκφραστούν και από την άλλη νιώθουν πως το μάθημα κινδυνεύει να φύγει τελείως από το συνήθη δρόμο του και να μετατραπεί σε σκυταλοδρομία παιδικών αφηγήσεων.

Εκτός από το παραπάνω έχουμε όξυνση και άλλων φαινομένων: μαθητές που δεν μπορούν να σταματήσουν να μιλάνε κρυφά με τους διπλανούς τους, μαθητές που πετάγονται συνεχώς και λένε αστεία διακόπτοντας το μάθημα και τραβώντας την προσοχή πάνω τους και μαθητές που ξαφνικά αρχίζουν φωναχτά το διάλογο με τους συμμαθητές τους για άσχετα με το μάθημα θέματα χωρίς να συναισθάνονται το άκαιρο και το άτοπο της πράξης τους. Επίσης παρατηρείται το φαινόμενο αρκετοί μαθητές να προσκολλώνται σε εκπαιδευτικούς κυρίως κατά τη διάρκεια των διαλλειμάτων αντί να βρίσκονται σε παρέες συμμαθητών τους. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς έχουν την τάση να μοιράζονται με τους εκπαιδευτικούς πολύ προσωπικά θέματα που τους απασχολούν.

Οι παραπάνω συμπεριφορές των παιδιών είναι εντελώς παρορμητικές και μοιάζει σαν να μην μπορούν να κάνουν διαφορετικά. Δεν θέλει και πολύ ανάλυση για να καταλήξει κάποιος στο συμπέρασμα πως τέτοιου είδους συμπεριφορές έρχονται ως υποκατάστατα σε πραγματικές ανάγκες των παιδιών. Ανάγκες που έχουν να κάνουν με το έλλειμμα επικοινωνίας και προσοχής που βιώνουν στη ζωή τους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ  ή ΕΔΩ

Οι εκπαιδευτικοί είναι παιδαγωγοί, όχι παιδονόμοι

Τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά το βίντεο με την φραστική επίθεση του μαθητή του ΕΠΑΛ στην καθηγήτριά του που βγήκε, ως δια μαγείας, στο φως της δημοσιότητας είναι μεν αυτόματα αλλά κατά κύριο λόγο συντηρητικά. Ο νοικοκυραίος μέσα μας για να διώξει μακριά τους δαίμονές του γίνεται, ηθελημένα ή αθέλητα, ο ίδιος δαίμονας.
Αν στον μαθητή βάλουμε ταμπέλα «ασταθής» ή «επικίνδυνος» τότε εμείς μάλλον γινόμαστε εκείνοι που διαπράττουμε έγκλημα. Επίσης, αν επικεντρωθούμε στο «τις πταιεί για την ανάρμοστη συμπεριφορά του μαθητή», πιθανότατα θα οδηγηθούμε στο δίδυμο το οποίο η ελληνική κοινωνία αρέσκεται να ενοχοποιεί για όλα τα δεινά της: από τη μία τους γονείς πως δίνουν ελλιπή ανατροφή στα παιδιά τους και από την άλλη τους εκπαιδευτικούς πως είναι ανίκανοι να επιβάλουν την τάξη και το σεβασμό στους μαθητές τους. Έχοντας κατηγορήσει ως αποτυχημένους τους κύριους εμπλεκόμενος στην ανατροφή των παιδιών (γονείς και τους εκπαιδευτικούς) έχει λιπανθεί το έδαφος ώστε οι μηχανισμοί καταστολής παρομοίων φαινομένων να αναλάβουν δράση σε μια λογική τύπου «αφού δεν γίνεται αλλιώς».ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ   ΕΔΩ  ή  ΕΔΩ ή  ΕΔΩ