Σύμφωνα με την παιδαγωγική επιστήμη μια διαδικασία
αξιολόγησης των μαθητών για να θεωρείται «καλή» πρέπει ικανοποιεί κάποια πολύ
συγκεκριμένα παιδαγωγικά κριτήρια. Να είναι αδιάβλητη, έγκυρη, αντικειμενική
και να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές. Η νέα εγκύκλιος του
υπουργείου για την τηλε-αξιολόγηση των μαθητών άραγε ποια από τα παραπάνω
κριτήρια ικανοποιεί;
Σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι να συγκρίνει τη δια ζώσης διδασκαλία με την τηλεδιδασκαλία. Δεν είναι καν συγκρίσιμα τα μεγέθη. Η διαφορά είναι χαώδης. Σκοπός του είναι να παρουσιάσει με βιωματικές εικόνες τη συγκεκριμένη μορφή τηλεκπαίδευσης που λαμβάνει χώρα αυτή την περίοδο. Αναφέρεται μόνο στην τηλεκπαίδευση των παιδιών (όχι ενηλίκων) και δεν υπεισέρχεται καθόλου στο ερώτημα αν έκανε καλά η κυβέρνηση και έκλεισε τα σχολεία. Εστιάζει μόνο στο τι έλαβε χώρα από το κλείσιμο και μετά.
Με μια λέξη: στην τρέλα. Στην τρέλα που βιώνουν όσοι συμμετέχουν, άμεσα ή έμμεσα, στο εγχείρημα «τηλεκπαίδευση» (εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς) και στην τρέλα που πουλούν οι υπεύθυνοι οι οποίοι θεωρούν πως είναι θανάσιμο αμάρτημα να παραδεχτούν μία φορά, έστω μια, τις ευθύνες τους. Και οι οποίοι έχουν το απύθμενο θράσος να παρουσιάζουν ως fake news αυτό που βιώνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Υποβοηθούμενοι, όπως πάντα, από τα παραμορφωτικά ΜΜΕ που διατυμπανίζουν πως όλα βαίνουν άριστα.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο σκοπός του κειμένου είναι άλλος. Είναι μια φωνή οργής: «ε δεν θα μας τρελάνετε και τελείως».
Κάτι χάνεται χρόνο με το χρόνο στο βλέμμα των παιδιών και αυτό ειδικά σήμερα φαίνεται τόσο έντονα όταν λόγω της μάσκας αντικρίζεις μόνο μάτια. Ανησυχώ όταν βλέπω παιδιά που τους μιλάς κατ’ ιδίαν και δεν μπορούν να κρατήσουν βλεμματική επαφή μαζί σου ούτε για μερικά δευτερόλεπτα. Παιδιά που η προσοχή τους διασπάται για ψύλλου πήδημα και που για να τραβήξεις το ενδιαφέρον τους ως εκπαιδευτικός πρέπει διαρκώς «να βγάζεις λαγούς μέσα από το καπέλο σου». Παιδιά που κοιτούν αλλά δε βλέπουν.
Αν παρακολουθήσει κανείς τα τεκταινόμενα το τελευταίο διάστημα στο χώρο της Παιδείας εύλογα θα αναρωτηθεί: «Μα καλά αυτοί που ηγούνται του αντίστοιχου υπουργείου είναι τόσο ανίκανοι»; Και πώς να μην αναρωτηθεί κάτι τέτοιο όταν τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί καλά στα σχολεία κατά την φετινή σχολική χρονιά. Μπήκε ο Οκτώβρης και ακόμα υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών, πολλά σχολεία τελούν υπό κατάληψη, πολλά σχολεία κλείνουν λόγω κρουσμάτων κορονοϊού, στα περισσότερα σχολεία ακόμα δεν έχει αρχίσει η παράλληλη στήριξη για τα παιδιά εκείνα που την έχουν απόλυτη ανάγκη, δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες προσλήψεις σε καθαρίστριες, δεν έχει παρθεί (πέρα από την υποχρεωτική χρήση μάσκας) κανένα άλλο μέτρο για την προστασία της υγείας των μαθητών και των εκπαιδευτικών, ο αριθμός των μαθητών μέσα στις αίθουσες αντί να μειώνεται αυξάνεται και ας μην μιλήσουμε για το τραγικό φιάσκο με τις δωρεάν μάσκες. Ατέλειωτος ο κατάλογος. Αφού λοιπόν κανείς τα διαπιστώσει όλα αυτά θα περάσει λογικά στη δεύτερη αναρώτηση: «Μα αφού οι ιθύνοντες του υπουργείου Παιδείας είναι τόσο ανίκανοι να φέρουν εις πέρας την αποστολή τους γιατί παραμένουν στη θέση τους»;
Προσωπικά διαφωνώ εντελώς, η αποστολή εκτελείται στο ακέραιο και οι υπουργοί επιδεικνύουν απόλυτη ικανότητα. Οι προηγούμενες αναρωτήσεις ήταν εντελώς λάθος. Ο λόγος είναι πως πήραμε ως δεδομένο πως η συγκεκριμένη κυβερνητική πολιτική αποσκοπεί στην βελτίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και του δημόσιου σχολείου. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση επενδύει στην πλήρη απαξίωση του δημόσιου σχολείου ώστε να λιπανθεί ο δρόμος για τον διακαή της πόθο: την ιδιωτικοποίησή του. Και αυτό το σχέδιο εξυπηρετείται απόλυτα από τη δήθεν ανικανότητα της διοίκησης του υπουργείου Παιδείας.
Αφήστε με, είμαι σε μεγάλη αναταραχή ο εκπαιδευτικός. Τα γράμματα τα αγαπώ, τον κορωνοϊό τον μισώ. Κάποιοι όμως, όνομα και μη χωριό, τα έβαλαν μαζί αυτά τα δυό. «Θες γράμματα για τα παιδιά;» με ρώτησαν. «Ναι. Θέλει και ερώτημα;» απάντησα. «Τότε να τα βάλεις με τον κορωνοϊό» μου είπαν. Να τα βάλω μαζί του δέχτηκα. «Με τι όπλα;» ρώτησα. «Με το φοβερό και τρομερό υπερόπλο: τη μάσκα» απάντησαν με ενθουσιασμό. Και δεν ήταν ο ενθουσιασμός τους που με έπεισε να πω το ναι αλλά η λαχτάρα μου να μάθουν τα παιδιά γράμματα. Και ας ήξερα πως η μάσκα, όσο και αν είναι απαραίτητη, με τίποτα δεν αρκεί.
Μία εβδομάδα έχει περάσει με τη χρήση του υπερόπλου μάσκα και εγώ πλέον αναρωτιέμαι: τι γίνεται όταν το μοναδικό όπλο που έχεις για τον κορωνοϊό στρέφει κάποιες φορές τη κάννη του και εναντίον των γραμμάτων; Γιατί, κακά τα ψέματα, γράμματα σημαίνει επικοινωνία, σημαίνει εκφραστικά μέσα, σημαίνει χαμόγελα. Και η μάσκα, μεταξύ μας, τα λιγοστεύει πολύ όλα αυτά.
Επειδή όμως δεν πρέπει να γκρινιάζουμε δεν θα σας πω
μόνο για τους κινδύνους και τα αρνητικά από τη νέα πραγματικότητα που βιώνω ως
εκπαιδευτικός φέτος στο σχολείο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ ή ΕΔΩ
