ΒΟΗΘΕΙΑ !! ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ (ΠΗΡΕ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΜΟΥ)

Παιδιά σάς παρακαλώ, κάντε κάτι. Από τότε που άρχισε η καραντίνα μια άγνωστη, που μοιάζει καταπληκτικά στη γυναίκα μου, έκανε κατάληψη στην κουζίνα του σπιτιού μου. Κάθε μέρα επαναλαμβάνεται το εξής σκηνικό το οποίο θα χωρίσω σε φάσεις ανάλογα με την αίσθηση που πρωταγωνιστεί κάθε φορά:

1η ΑΙΣΘΗΣΗ: ΑΚΟΗ. Από την έναρξη της καραντίνας και μετά, ανελλιπώς κάθε μεσημέρι ακριβώς 12 η ώρα, η πόρτα της κουζίνας κλείνει απότομα. Από μέσα αρχίζουν να ακούγονται περίεργοι θόρυβοι από μίξερ που στριγκλίζουν, από πλάστες που περιστρέφονται με ασύλληπτη ταχύτητα, από πινέλα που αλείφουν με μανία, από κορνέ που μουγκρίζουν. Όλα αυτά διακόπτονται περιοδικά από πνιχτά γελάκια απροσδιορίστου ψυχολογικής κατάστασης. Γκάπα- γκούπα οι δοσομετρητές, πλατς- πλουτς οι σπάτουλες και ντρρρρ- ντρρρρ το μπλέντερ. Και ξαφνικά……. απόλυτη ησυχία. Παίρνω μια βαθιά ανάσα αλλά μαζί με αέρα εισπνέω και κάτι άλλο.

2η ΑΙΣΘΗΣΗ: ΟΣΦΡΗΣΗ. Αρχίζουν να μου έρχονται από την κουζίνα διάφορες οσμές, σαν εκείνες που συναντάς στα ζαχαροπλαστεία και στους φούρνους και ενώ είμαι έτοιμος να μπουκάρω στην κουζίνα και να κάνω τσακωτή την κυρία Βέφα, ανοίγει ξαφνικά η πόρτα και βγαίνει η άγνωστη που μοιάζει στη γυναίκα μου.

3η ΑΙΣΘΗΣΗ: ΟΡΑΣΗ. Με ένα περίεργο χαμόγελο που διακρίνεται πίσω από αλεύρια που έχει στο πρόσωπό της, γυρίζει και μου λέει: «τι του έφτιαξα εγώ του Δημητράκη μου;». «Τι;» καταφέρνω να ψελλίσω ξέπνοα. «Έλα να θαυμάσεις το σημερινό δημιούργημά μου» απαντά η άγνωστη και με καλεί κοντά της. Λοιπόν κάθε μέρα έχει και διαφορετικό δημιούργημα. Μέχρι την ώρα αυτή που μιλάμε έχει φτιάξει: λαζαράκια, κουλουράκια κλασικά και κουλουράκια λαγουδάκια, κουλουράκια αλμυρά με τυρί, τσουρέκια, λαλάγγια, ψωμί ζυμωτό απλό, ψωμί με γεύση τυριού, κούκις, μπράουνις, καροτ κέικ, κέικ αλμυρό με τυρί. Αν ξέχασα κανένα συγχωρέστε με και Θέος-χωρέστε με (αν το μάθει). Στη φωτό σας έχω κάποιες αποδείξεις γιατί μου αρέσει να μιλάω με στοιχεία.

4η ΑΙΣΘΗΣΗ: ΑΦΗ. Μπαίνουμε πλέον στις πιο επώδυνες φάσεις. Η γυναίκα μου με ρωτάει με χαμόγελο «δεν θες να δοκιμάσεις να μου πεις πως είναι;». Εγώ κοιτάζω το δημιούργημα της ημέρας που ακόμα καυτό καθώς είναι αχνίζει απειλητικά, αλλά δεν τολμώ να πω «καίει, θα φάω σε λίγο». Αντί αυτού αποφασίζω να θυσιάσω την αίσθηση της αφής μου για μερικές ώρες.

5η ΑΙΣΘΗΣΗ: ΓΕΥΣΗ. Λίγο μετά θυσιάζω για μερικές ώρες και την αίσθηση της γεύσης και με καμένη γλώσσα καταφέρνω να αρθρώσω «κτλαπκτικόοο» , κάτι που αμέσως μετανιώνω αφού η άγνωστη με ύφος αυταρχικής αφέντρας γυρίζει και μου λέει: «πάρε κι άλλο». Εγώ πιάνω το υπονοούμενο (που δεν λέει): «για να αποδείξεις πως όντως σου αρέσει» και θέτω εαυτόν υπό τας διαταγάς της. Θυσιάζω λοιπόν για μερικές επιπλέον ώρες τις αισθήσεις μου της αφής και της γεύσης. Τώρα που πλέον δεν μπορώ να μιλήσω από τα εγκαύματα σε χέρια και γλώσσα, αρκούμαι στο να βγάλω τα γνωστά μουγκρητά μμμμ που βγάζουμε όταν θέλουμε να δείξουμε πως κάτι είναι νόστιμο. Στην πραγματικότητα βέβαια είναι μουγκρητά πόνου. Η άγνωστη έχει πλέον ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο πάνω στα αλεύρια στο πρόσωπο της. Άραγε επειδή πείστηκε πως το δημιούργημά της ήταν νόστιμο; Άραγε επειδή πόνεσα; Ποτέ δεν θα μάθουμε.

6η ΑΙΣΘΗΣΗ: ΔΙΑΙΣΘΗΣΗ. Έχω σπάσει το κεφάλι μου να βρω τι έχει συμβεί. Η 6η αίσθησή μου λοιπόν μού λέει πως, κάποια μέρα από τις πρώτες της καραντίνας, η κανονική μου γυναίκα απήχθη από εξωγήινους, και αυτοί έβαλαν στη θέση της ένα πιστό της αντίγραφο. Φαίνεται όμως πως κατά την διαδικασία της κλωνοποίησης οι εξωγήινοι έριξαν μέσα, ηθελημένα ή αθέλητα, και λίγο DΝΑ Παρλιάρου τον οποίον επίσης έχουν απαγάγει και τον έχουν κρατήσει για να τους φτιάχνει γλυκά.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ

ΥΓ1: Άσχετο αλλά σημαντικό: απ’ ότι φαίνεται οι εξωγήινοι, παρά την προηγμένη τεχνολογία τους, έχουν μια αχίλλειο πτέρνα. Δεν είναι άλλη από την αδυναμία τους στα γλυκά και αυτό καλό είναι να το γνωρίζει η ΝΑΣΑ σε περίπτωση που καμία μέρα δεχτούμε επίθεση και ξεσπάσει ο Πόλεμος των Κόσμων.

ΥΓ2: Γεννιέται βέβαια ένα εύλογο ερώτημα: οκ τον Παρλιάρο οι εξωγήινοι τον απήγαγαν για να τους φτιάχνει γλυκά, την γυναίκα μου όμως γιατί αλήθεια την απήγαγαν; Ε αυτό, τώρα που το σκέφτομαι, είναι απλό: Ναι, ναι αυτό είναι. Επειδή είναι μια γλύκα από μόνη της.

ΥΓ3: Ελπίζω με το ΥΓ2 να γλύτωσα τον πλάστη στο κεφάλι.

ΥΓ4: Γυναίκα (αν με ακούς) γύρνα πίσω ή έστω τηλεδιάσκεψη.

ΥΓ5: Δεν ξέρω αν η δοκιμασία της καραντίνας θα μ’ αφήσει γεμάτο με εμπειρίες. Το σίγουρο είναι πως θα μ’ αφήσει γεμάτο.

(Δημήτρης Τσιριγώτης)