Παρόλο που οι κίνδυνοι για τη σωματική υγεία που διατρέχουν τα παιδιά και οι έφηβοι από την πανδημία είναι περιορισμένοι, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους κινδύνους για την ψυχολογική και την πνευματική τους υγεία. Η παρατεταμένη καραντίνα και η ιδρυματοποίηση που αυτή επιφέρει, τα κλειστά σχολεία, το άγχος και η αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι σε σχέση με την πανδημία, η αναγκαστική κοινωνική απόσταση που πρέπει να τηρούν, η βαρεμάρα και η χρήση της οθόνης υπολογιστών και κινητών ως σχεδόν μοναδικού μέσου επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, επιφέρουν έντονη ψυχολογική και πνευματική επιβάρυνση στα παιδιά και στους εφήβους.
Ο μεγάλος κίνδυνος φυσικά δεν είναι το «μένουμε σπίτι» αλλά το «μένουμε μακριά από άλλους ανθρώπους». Ειδικά στις μικρές ηλικίες όπου που οι άνθρωποι βρίσκονται «υπό διαμόρφωση και υπό κατασκευή» και που οι εμπειρίες που αποκομίζουν από τις σχέσεις τους με τους άλλους είναι καθοριστικές. Σήμερα λοιπόν αντί να βιώνουν την παιδικότητά τους, τους ζητείται η αναστολή της και η απενεργοποίηση της ζωτικότητας και της κοινωνικότητάς τους. Ακόμα και αυτή η αίσθηση της ανεμελιάς που συνοδεύει αυτές τις ηλικίες: «εμείς είμαστε νέοι και δεν κινδυνεύουμε από τίποτα» φαίνεται να δοκιμάζεται από την πρόωρη συνειδητοποίηση της θνητότητας. Κοντολογίς λαμβάνει χώρα μια πράξη ενάντια στην ίδια τους την φύση. Χρειάζεται την προσοχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου