Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024

Απωθημένα και φοβίαι γονέων παγιδεύουσι τέκνα

Προκειμένου να μην κινδυνέψουν τους στερήσαμε τη γειτονιά. Αντί για ελεύθερο παιχνίδι τα φουλάραμε με εποικοδομητικές δραστηριότητες. Αντί να τα αφήσουμε να χαρούν τη φυσική παιδική τους αγριότητα τα μαντρώσαμε σε παιδότοπους και σε camps. Τα παιδιά μας.

Αντί να τους δείξουμε τη ζωή τα κρύψαμε από αυτήν λες και μόνο πληγώνει. Προκειμένου να μην πάθουν κανένα κακό τα κάναμε αδίστακτα και σκληρά. Ποτέ δεν τα αφήσαμε να δουν μία αδύναμη στιγμή μας, ότι και εμείς δεν είμαστε άτρωτοι και ότι κάποτε λυγίζουμε. Ναι αλλά οι σούπερ ήρωες δεν έχουν οικογένειες. Με παιδιά.

Συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους περισσότερο αλλά επικοινωνούμε λιγότερο. Και για να τα μεγαλώσει τους πήραμε ψηφιακή παραμάνα (κινητό ή λάπτοπ). Αντί να μοιραστούμε μαζί τους χρόνο και συναισθήματα τούς μοιράσαμε πράγματα. Στα παιδιά μας.

Εκλάβαμε και την παραμικρή παρατήρηση του εκπαιδευτικού προς εκείνα ως προσωπική απόρριψη και αποτυχία και θέλαμε να του φωνάξουμε: «ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τη δουλειά που κάνω με το παιδί μου»; Κατηγορήσαμε τον εκπαιδευτικό τους ενώ εκείνα άκουγαν και μετά αναρωτηθήκαμε γιατί δεν τον σέβονται. Αντί να τα μάθουμε να κάνουν αυτοκριτική τους είπαμε ότι εκείνα έχουν πάντα δίκιο, οπότε τώρα εξεγείρονται με την παραμικρή κριτική που δέχονται. Τα παιδιά μας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2024

Βία ανηλίκων: Γιατί τα παιδιά μας δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου;

Αν δεχτούμε ως θεμελιώδη σκοπό της διαπαιδαγώγησης που προσφέρουν οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς στα παιδιά την τιθάσευση των ενστίκτων και των ορμών τους, τότε αυτή την περίοδο κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να επιτυγχάνεται. Τα παιδιά θυμίζουν αγρίμια στα οποία κυριαρχούν οι παρορμήσεις τους. Η παραβατικότητα, η νεανική επιθετικότητα, οι εναντιωματικές συμπεριφορές και η έλλειψη σεβασμού παρουσιάζουν ανησυχητικά αυξητικές τάσεις. Και δεν είναι μόνο το bullying, η αγελαία συμπεριφορά, οι συμμορίες και η νεανική βία. Είναι ο αδιόρατος φόβος για εκείνο που πιθανόν έρχεται.

Η ενσυναίσθηση προϋποθέτει τη συναίσθηση

Ο Εμίλ Ντιρκέμ, ο οποίος θεωρείται ο πατέρας της κοινωνιολογίας, αναφέρει ότι η επιθετικότητα είναι ανάλογη με τη στέρηση. Τι στερούνται όμως τα σημερινά παιδιά τα οποία μοιάζουν να τα έχουν όλα; Αναμφίβολα αυτό που στερούνται είναι τα συναισθήματα. Και αν τα παιδιά έχουν έλλειμα δικών τους συναισθημάτων πώς περιμένουμε να έχουν ενσυναίσθηση, δηλαδή να αισθάνονται τα συναισθήματα των άλλων σαν να είναι δικά τους; 

Τα παιδιά που ασκούν βία, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν νιώθουν τον πόνο του άλλου, είναι ανίκανα να μπουν στη θέση του άλλου. Καθαρό έλλειμα ενσυναίσθησης δηλαδή. Είναι δε περίεργο πως ενώ σήμερα όλοι μιλάνε για ενσυναίσθηση εκείνη συνεχώς λιγοστεύει. Οι ειδικοί μιλάνε για τη σημασία της ενσυναίσθησης, το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς. Το θέμα είναι πως στη θεωρία όλα είναι απλά αλλά στην πράξη τα πράγματα περιπλέκονται. Για την ακρίβεια σαμποτάρονται.

Για να έχει ένα παιδί ενσυναίσθηση για κάποιο άλλο πρόσωπο που είναι φοβισμένο ή στεναχωρημένο προϋποθέτει την συναίσθηση τού τι αισθάνεται κάποιος που είναι φοβισμένος ή στεναχωρημένος. Αν δεν γνωρίζεις την σφοδρότητα αυτών των συναισθημάτων εσύ ο ίδιος πως θα τα συναισθανθείς σε κάποιον τρίτο; Πως θα μπεις στη θέση του να καταλάβεις τον πόνο που πιθανόν να νιώθει αν αυτά τα συναισθήματα σού είναι άγνωστα; Αν δεν έχεις αυτο-αντίληψη πώς γίνεται να αποκτήσεις ετερο-αντίληψη;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2024

O γονεϊκός ρόλος δεν είναι μόνο «στοργή και προδέρμ»

Δεν υπάρχει πιο δύσκολος ρόλος από εκείνον του γονέα. Καλείται να καθοδηγήσει το παιδί του στην ανεξαρτησία του όταν ο ίδιος έχει ως φυσική τάση τη δημιουργία σχέσης πλήρους εξάρτησης. Η οικογένεια είναι με διαφορά ο πιο αντιφατικός κοινωνικός φορέας. Ειδικά σήμερα.   

Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ενώ οι σημερινοί γονείς σε σχέση με τους παλαιότερους ασχολούνται πολύ περισσότερο με τις ζωές των παιδιών τους, είναι πιο ενημερωμένοι σε θέματα διαπαιδαγώγησης, έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες, ανησυχούν περισσότερο και ξοδεύουν πολλά περισσότερα χρήματα για τα παιδιά τους, παρόλα αυτά στην πλειοψηφία τους δεν επιτυγχάνουν καλύτερα αποτελέσματα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι περισσότεροι γονείς σήμερα να αισθάνονται ανασφαλείς, ανεπαρκείς και ματαιωμένοι.   

Η ελληνική οικογένεια τα παλαιότερα χρόνια, ακόμα και με τις όποιες παθογένειές της, καθοδηγούσε τα παιδιά της στην μελλοντική ανεξαρτησία τους. Όμως σήμερα εξελίσσεται σε ακραία παιδοκεντρική, με παιδιά που νιώθουν μεν παντοδύναμα αλλά μπερδεμένα, ανικανοποίητα και πολύ πιο εξαρτημένα. Παράλληλα καλλιεργεί τον ατομικισμό των παιδιών αντί να καλλιεργεί την ευαισθησία τους, γεγονός που τα κάνει «εαυτούληδες». Και εδώ υπάρχει και ένα παράδοξο: ενώ η ελληνική οικογένεια εξελίσσεται όλο και πιο πολύ σε παιδοκεντρική, τα παιδιά όλο και απομακρύνονται από αυτό που κάποτε θα λέγαμε «παιδιά της οικογένειας».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ


 

Δευτέρα 20 Μαΐου 2024

Εκπαιδευτικέ, είναι ντροπή να μιλάς για φτωχοποίηση ενώ κάνεις κοτζάμ λειτούργημα

‘Έχεις πιάσει πάτο. Αν δεν είχες τη βοήθεια των γονέων σου δεν θα τα έβγαζες πέρα. Και ρε διάολε είσαι 45. Αμέσως όμως νιώθεις τύψεις. Εκείνος που τον αποκαλούν «φάρο του έθνους» και να έχει σκοτεινιάσει έτσι; Όμως το «δάσκαλος φτωχός, αμόρφωτος λαός» δεν σε αφήνει σε ησυχία. Αντιστάθηκες όσο μπορούσες. Τελικά μπαίνεις στον πειρασμό να το ψάξεις. Έτσι αντιμετωπίζονται οι εκπαιδευτικοί ανά τον κόσμο ή είναι μόνο ελληνικό το φαινόμενο;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ 

 

Δευτέρα 22 Απριλίου 2024

Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς πρωταγωνιστές σε θέατρο του παραλόγου

Σε μία σχολική κοινότητα με μικρά και μεγάλα παιδιά είναι απολύτως αναμενόμενο ενίοτε να διαδραματίζονται αστεία ή κωμικοτραγικά γεγονότα. Τι γίνεται όμως όταν τα πράγματα είναι δομημένα, σχεδιασμένα και σκηνοθετημένα με παράλογο τρόπο; Τότε εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς, θέλοντας και μη, καθίστανται πρωταγωνιστές σε ένα ιδιότυπο θέατρο του παραλόγου. Παρακάτω ακολουθούν μερικές μόνο από τις πράξεις που το αποδεικνύουν:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Τρίτη 16 Απριλίου 2024

Ελληνικό εκπαιδευτικό παράδοξο: Η κατάκτηση γνώσης βλάπτει την επίδοση των μαθητών

 

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας βάλαμε, βάλαμε, βάλαμε και δημιουργήσαμε ένα σχολείο που προκαλεί ασφυξία στους μαθητές και στους εκπαιδευτικούς του. Και αυτό γιατί επενδύσαμε στην ποσότητα της πληροφορίας αντί στην ποιότητα της γνώσης. 

Αν οι πληροφορίες είναι οι νότες, η γνώση είναι η μουσική. Αν οι πληροφορίες είναι τα χρώματα, η γνώση είναι η ζωγραφιά. Αν οι πληροφορίες είναι συστατικά μαγειρικής, η γνώση είναι το ίδιο το μαγείρεμα. Με άλλα λόγια, οι πληροφορίες είναι τα δεδομένα αλλά η γνώση είναι η ικανότητα κατανόησης και εφαρμογής των πληροφοριών. Χρειάζεσαι πληροφορίες για να έχεις γνώση, αλλά χωρίς γνώση, η πληροφορίες είναι άχρηστες. Η γνώση είναι η ικανότητα συνδυασμού των πληροφοριών ώστε να δημιουργηθεί κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο από το άθροισμα των κομματιών της. 

Ειδικά τη σημερινή εποχή υπάρχει καταιγισμός πληροφοριών για τους μαθητές. Ο υπολογιστής και το κινητό τηλέφωνο αποτελούν κατά κύριο λόγο τις πύλες εισόδου αυτών των πληροφοριών. Αυτό είναι απλά ένα από τα σημεία των καιρών μας. Τι συμβαίνει όμως όταν το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα, αντί να καλλιεργεί τη γνώση, παρέχει και αυτό με τη σειρά του μόνο πληροφορίες στους μαθητές οι οποίες παρουσιάζονται καταχρηστικά ως γνώση; Τότε συμβαίνει αυτό που δυστυχώς είναι έκδηλο στους σημερινούς μαθητές: Μικρή επεξεργαστική ικανότητα. Ότι ακριβώς παθαίνει ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής όταν του φορτώνουμε όλο και περισσότερα δεδομένα στο σκληρό του δίσκο αλλά δεν του αναβαθμίζουμε τον επεξεργαστή του.

Σύμφωνα με το σπουδαίο φυσικό Richard Feynman για να ισχυρίζεσαι πως κατέχεις την απόλυτη γνώση για κάποιο θέμα πρέπει πρώτα να μπορείς να το απλοποιήσεις τόσο ώστε να το καταλάβει και ο πιο άσχετος με το θέμα άνθρωπος. Αλήθεια, γνωρίζουμε πολλούς μαθητές μας που στο τέλος κάποιου μαθήματος έχουν κατακτήσει αυτή την ικανότητα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ

Σάββατο 30 Μαρτίου 2024

Κάτω τα χέρια από την παιδεία, την τέχνη και τον έρωτα! Αυτά είναι υλικά ονείρων!

Αν χτυπηθεί η παιδεία, η τέχνη και ο έρωτας τότε τι άλλο χειρότερο υπάρχει για να συμβεί στη ζωή μας; Θα μου πείτε υπάρχει πάντα η υγεία. Σωστά, αρκεί όμως μόνο η υγεία; Μας έχουν φτάσει στο σημείο να πιστεύουμε πως τίποτα άλλο εκτός από αυτήν δεν έχει αξία. Τους βολεύει πολύ αυτό, άνθρωποι με μοναδική προσδοκία την επιβίωση.

Κάτω τα χέρια ρε από την παιδεία, την τέχνη, τον έρωτα! Αυτά είναι υλικά ονείρων! Για να μην αντιδράσουν μεταξύ τους και σχηματίσουν την ουσία των ονείρων, βάλλονται με μανία από τα ίδια όπλα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ